Keçmiş zamanlarda bir daşyonan yaşayırdı. Seherden-axşama kimi dağın eteyindeki daş karxanasında işleyir, alnının teri ile dolanırdı. Bir gün küçede öz nökerlerinin ehatesinde, yaraşıqlı atın belinde gezen bir tacir gördü.

Daşyonan taciri süzüb öz-özüne dedi: “Yeqin dünyada özünü en güclü sayan adam varsa, o da bu tacirdir. Kaş men de onun kimi güclü olaydım, bu qeder nökerim olaydı”. Ömrü boyu halal zehmetle dolanmış ve halal çörek yemiş daşyonanın üreyinden keçenler Allaha eyan oldu. Allah-teala onun arzusunu yerine yetirdi, bir an içinde daşyonan kişi tacire döndü. İndi onun saysız-hesabsız serveti, ölçüyegelmez pulu ve hörmeti vardı, özünü hamıdan qüvvetli hesab edirdi.

Bir müddet ötüb-keçdi. Bir gün tacir (yeni keçmiş daşyonan) şeherde gezerken padşahın yoldan keçdiyini gördü. Padşahın cah-celalı onun gözlerini qamaşdırdı. Bes nece, bu boyda memleket onun ixtiyarında idi. Hamı, hetta tacir de onun reiyyyeti sayılırdı. Tacir fikirleşdi: “Men padşahın yanında heç kimem. Onun yüz min neferlik qoşunu var. Istediyi an meni aradan götüre biler. Kaş men de onun kimi güclü olaydım”. Allah bu defe de onun duasını yerine yetirdi. Dünenki daşyonan, bugünkü tacir indi de padşah oldu.

O özünü çox xoşbext hiss edir, elindeki hedsiz imkandan lezzet alırdı. Hamı onun qabağında tezim edirdi. Sefere çıxanda eyanlar etrafını bürüyürdü, şairler ona medhiyye yazır, qonşu padşahlar hediyye gönderirdiler. Günlerin birinde padşah (yeni keçmiş daşyonan) yene şeherin içine gezmeye çıxdı. İsti yay günü idi. Güneşin herareti adamın bedenini yandırır, şüaları adamın gözünü deşirdi. Padşahın başının üstüne çetir tutsalar da, istiden nefes ala bilmirdi. Öz-özüne dedi: “Güneşin gücüne bax ha. Ne istisinin, ne de işığının qabağını almaq olmur. Men padşah olsam da, onun elinde aciz qalmışam. Kaş men de Güneş kimi güclü olaydım”.

Onun arzusu bu defe de heyata keçdi. Padşah Güneşe döndü. İndi o, istediyi yere işıq saçır, hamını öz herareti ile isidirdi. O, dünyanın qüdretli

[1] 2 3 >>