padşahlarından da güclü idi. Amma bir gün semada iri bir bulud göründü. Bulud gelib-gelib Güneşin qabağını tutdu. Hava soyudu, qaranlıq çökdü. Güneş buludun elinde acız qaldı. Onu qovmağa gücü çatmırdı. Öz-özüne dedi: “Bulud menden daha güclü imiş. Onun arxasında elacsız qalmışam. Kaş men de bulud kimi güclü olaydım”.



Yene onun isteyi qebul edildi. Keçmiş daşyonan Güneş şeklinden çıxıb buluda döndü. İndi o, penbe bulud halında semada durmuşdu. İstediyi an Güneşin qarşısını kese bilirdi. Birden güclü külek esdi. Bulud yerinden terpenmek istemirdi, amma küleye gücü çatmadı. Külek onu qoynuna alıb istediyi semte apardı. Bulud düşündü: “Eh, ele bilirdim ki, en güclü menem. Sen deme, külek menden de güclüdür. Kaş küleye dönüb buludlara hökm ede bileydim”.

Bulud küleye döndü, o semtden bu semte esdi. Qarşısına çıxan her şeyi götürüb apardı, buludları bir-birine vurub yağış yağdırdı. Çox xoşbext idi, özünü hamıdan qüvvetli hiss edirdi. Amma bir gün qabağına başı göylere deyen qocaman dağ çıxdı. Külek dağa hücum etdi, onu yarıb o biri terefe keçmek istedi. Amma dağı yerinden terpetmek mümkün deyildi. Küleyin bütün seyleri heder oldu. Yorulub elden düşenden sonra öz-özüne dedi: “Demek, dünyanın en güclüsü dağ imiş. Buludlara meydan oxuyan külek de ondan zeifdir. Kaş men de dağ olub küleyin qabağını ala bileydim”.

Külek dağa döndü. Sevincinden uçmaq isteyirdi, amma öz yerinde möhkem durmuşdu. Bu dağın bir zerresini de qoparmaq qeyri-mümkün görünürdü. Artıq meqsedine çatmışdı. Heç kim ona qalib gele bilmezdi. Külekler onun sinesine deyib qayıdırdı. O qeder uca idi ki, buludlardan yuxarını da görürdü. Güneş onun zirvesindeki qarları eride bilmirdi. Dünyanın heç bir padşahının qoşunu onun sıldırım qayalarını aşıb keçmeye qadir deyildi. İndiye kimi güclü saydığı her şey onun yanında aciz idi.

Amma… Günlerin birinde dağ bir ses eşitdi. Evvelce heç ne anlamadı. Sonra vücudunun sarsıldığını hiss etdi. Kim ise onun eteklerinde külüng vurur, onun qocaman bedenini

<< 1 [2] 3 >>