Bir gün bir adam qatarla seyahet edirdi. Adam bir gencin yanında oturmuşdu. Ancaq genc, çox narahat idi. Bir qeder söhbetden sonra genc neçe iller hebsde olduğunu ve hebsden yeni çıxdığını dedi. Buna sebeb ise, gencin iller evvel çox pis bir hereket etmesi idi. Üstelik, onun bu hereketi ailesine de çox pis tesir etmişdi. Hetta, o qeder pis tesir etmişdi ki, ne biri bir görüşe gelmiş, ne de biri bir mektub yazmışdı. Ancaq genc, hele de, ailesinn yoxsul olduqları üçün görüşe gelmediklerini, savadsız olduqları üçün mektub yazmadıqlarını düşünürdü. Çünki ne qeder pis hereket etmiş olursa-olsun, ailesi, yeqin ki, onu çoxdan bağışlamışdı. Buna göre de, ailesinin «işini asanlaşdırmaq» üçün onlara bir mektub yazmış ve onlardan qatar qesebelerinin yanındakı dağın eteyinden keçende bir işare qoymağı xahiş etmişdi. Yeni, eger ailesi onu bağışlasa, relse yaxın bir alma ağacına ağ bir lent bağlayacaq, yox eger bağışlamasa, heç bir şey etmeyecekdi. O da qatarda qalıb üzü qerbe gedecek ve belke de ömrünün sonuna kimi sefil bir heyat sürecekdi…

Qatar qesebelerine yaxınlaşdıqca gencin heyecanı artır, hetta pencereden çöle baxmağa bele cesaret etmirdi. Axırda adam onunla yerini deyişmek ve onun yerine alma ağacına baxmaq istediyini dedi. Bir deqiqe sonra adam elini gencin çiynine qoydu ve göz yaşları ile: «Artıq heyecanlanmağa ehtiyac yoxdur, bütün ağac ağ lentlerle doludur», — dedi. Bu vaxt artıq gencin bütün ömrünü zeherleyen ağrı-acılar da sanki çoxdan yox olub getmişdi...

P.S. "Eger bağışlamasanız, seve bilmezsiniz. Eger sevmeseniz, bağışlaya bilmezsiniz"...