Balaca qız evlerinin qarşısındakı çiçek dolu bağçaya girdi. Üreyi sevincden az qala yerinden çıxacaqdı. Bir anlıqöz-özüne: «Bir deste çiçek yığıb anama aparsam, kim bilir ne qeder sevinecek? Hele üstelik, „Qızım meni ne qeder çox sevir“ deyib yanaqlarımdan öpecek», — deye düşündü. Ele bunları düşüne-düşüne çiçekleri yığmağa başladı. Sonra da bu çiçeklerden gözel bir deste bağladı. Anası daha çox sevinsin deye, metbexden bir güldan götürdü. Sonra da çiçek destesini bu güldana qoydu. Ancaq metbexden yeni çıxmışdı ki, birden ayağı sürüşdü ve güldan elinden yere düşdü. İndi hem güldan sınmış, hem de çiçekler dağılmışdı. Bu vaxt sese yan otaqdan anası geldi. Ve yerdeki şüşe qırıqlarını görüb özünden çıxdı. Sonra da «niyesini» soruşmamış qızını döymeye başladı. Balaca qız qorxudan ne edeceyini bilmir ve ancaq: «Anacan, ne olar, meni vurma!» — deye yalvarırdı. Ancaq anası o yalvardıqca qışqırır, qışqırdıqca da vururdu. O günden o qızın bir daha anasına çiçek hediyye etdiyini gören olmadı.