günlerinde günorta yemeyinden sonra gelib senin mağazada yorğun-arğın piştaxtaya dirseklenib mürgülediyini görende… Ya da bazar günleri qan-ter içinde bizim yanımıza kende gelende… Ya da anam ağır xeste olduğu günlerin birinde titreye-titreye, ağlaya-ağlaya kitab şkafına söykenib dayananda… Ya da men axırıncı defe xestelenende sakit addımlarla Ottlanın otağına gelmeyin, qapının kandarında dayanmağın, başını uzadaraq yatdığım çarpayıya teref boylanmağın, salam vermeyin… Onda men yorğanı başıma çekib sevincden ağladım ve ele bunları yaza-yaza, indi de ağlayıram…
Senin son derece gözel, çox nadir, sakit, mehriban, xeyirxah bir tebessümün var, onu gören özünü xoşbext hiss ede biler. Uşaqlığımda o tebessümü mene gösterdiyin yadıma gelmir, ancaq, yeqin ki, göstermiş olarsan. Niye de göstermeyeydin, axı onda günahsız bir uşaq idim, mene böyük ümidler besleyirdin. Yeri gelmişken, bele xoş teessüratların da çox xeyiri olmadı, eksine, özümü daha çox günahkar hiss etmeye başladım, dünya mene daha da müemmalı göründü. Ancaq faktlardan, hemişe davam eleyen şeylerden danışsam yaxşıdır. Bir terefden özümü tesdiq etmek, qismen de qisas almaq üçün tezlikle sende gördüyüm xırda-para gülünc hereketleri müşahide etmeye, onları üst-üste gelmeye, şişirtmeye başladım. Meselen, vezifece o qeder de böyük olmayan adamların seni qamaşdırması… Onlardan saatlarla danışmağın… Tutaq ki, hansısa müşavirden ya da ona benzer adamlardan… (Bir yandan da, üreyimi ağrıdırdı ki, sen, yeni, menim atam, öz qiymetini qaldırmaq üçün bele menasız söhbetler edir, bununla öyünür). Ya da görürdüm ki, edebsiz sözlerden, onları ucadan demekden xoşun gelir, sonra da ele gülürsen ki, guya lap gözünden vurmusan, ancaq o cür danışmaq eslinde bayağı bir edebsizlik idi (hem de senin nece güclü olmağın haqqındakı tesevvürlerimi korlayırdı, meni utandırırdı). Elbette, bu cür müşahidelerin sayı çox idi ve men de buna sevinirdim, çünki qeybete, zarafata behanem olurdu. Bezen bunu başa düşerek esebileşirdin, kinlilik,

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 48 >>