kimise asmağa onun gözünün qabağında hazırlaşırsan ve o da bunları görür, qarmaq gözleri önünde oynayır, sonra da efv xeberi gelirse, o, ömrü boyu ezab çekmeli olur. Bele hallar tez-tez olurdu ve açıqca hiss etdirirdin ki, men döyülmeye layiqem, ancaq senin merhemetin sayesinde döyülmürem, demeli, bir böyük günah da burdan üstüne gelirdi.
Çoxdan beri boynuma minnet qoyursan ki, (tek de olanda, başqalarının yanında da ve heç vecine deyildi ki, uşaqlarının neylediyini hamı bilir), senin emeyin sayesinde men ehtiyac ne olduğunu bilmemişem, sakit, isti yerde, kef-damaq içinde yaşamışam. Yadıma o vaxtdan beynimde derin izler buraxmış cümlelerin düşür: “Yeddi yaşımda el arabası ile kendbekend gezirdim”, “Hamımız balaca bir daxmada yatırdıq”, “Yemeye kartof tapanda sevinirdik”, “Isti paltarım olmadığından baldırlarım illerle yara tökürdü”, “Lap uşaq olanda, Pizekde meni bir dükançıya şeyird verdiler”, “Evden mene heç ne vermirdiler, hetta esgerlikde olanda, özüm eve pul gönderirdim”. “Bütün bunlara baxmayaraq, atam menim üçün hemişe ata idi! Bu gün bele şeyleri bilen var?! Indiki uşaqlar bunu bilir?! Axı heç biri bu çetinlikleri görmeyib! Bu gün hansı uşaq bele şeyleri başa düşer?” Belke de başqa bir şeraitde bu sözler çox gözel terbiye vasitesi ola bilerdi, uşaqları atalarının gördüyü çetinliklere, ehtiyaca dözmeye öyreşdirerdi, onları heveslendirerdi, möhkemlendirerdi. Ancaq sen bunu heç vaxt istemirdin, senin sayende veziyyet artıq deyişmişdi, senin kimi ferqlenmeye şerait qalmamışdı.
Bu imkanı qazanmaq üçün zor işletmek, çevriliş etmek, evden qaçmaq lazım idi (ancaq bu şertle ki, buna qetiyyetin, gücün çataydı ve ana da öz bildiyi yollarla buna qarşı tedbirler tökmeyeydi). Ancaq sen bunların heç birini istemirdin, hamısını nankorluq, iftira, özbaşınalıq, satqınlıq, axmaqlıq hesab eleyirdin. Misal çekmekle, öz keçmişinden danışmaqla, utandırmaqla bizi hem buna sövq edir, hem de hamısına ciddi qadağalar qoyurdun. Yoxsa bezi xırda teferrüatlar nezere alınmazsa,

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 48 >>