heddinden artıq çılpaqlaşdırar, dözülmez dereceye çatdırar. Burada orta yol tapmaq o qeder de asan deyil). Yeri gelmişken, bu meqamda keçmişi xatırlamaq kifayetdir: senin qarşında özüme inamı tamam itirmişdim, evezindese sonu görünmeyen günahkarlıq hissleri qazanmışdım. (Bu sonsuzluğu xatırlayaraq bir defe kiminse haqqında bele yazmışdım: “Qorxur ki, utancaqlığı özünden çox yaşaya”). Başqa adamlarla rastlaşanda birden-bire deyişe bilmedim, onlarla qarşılaşanda özümü günahkar hiss etmeye başladım, çünki, bayaq dediyim kimi, menim iştirakımla mağazada onlara elediyin haqsızlıqların evezini qaytarmalı idim. Bundan elave de, menim oturub-durduğum adamlara gah gizlinde, gah da açıq-aşkar lağ edirdin ve bunların da evezini qaytarmalı idim. Mene ister evde, isterse de mağazada başqalarına qarşı inamsızlıq telqin edirdin (mene ele bir adam göster ki, uşaq vaxtı onun haqqında nese bir xoş söz deyem ve sen de onu, en azı bir defe, öz tenqidinle yıxıb sürümemiş olasan), halbuki, qeribe de olsa, heç birinin sene pisliyi keçmemişdi (keçse de, kifayet qeder güclü olduğundan hamısına dözerdin. Kim bilir, belke bu da adice bir hökmranlıq hevesinin nişanesi idi). Ancaq beynime yeritmek istediyin bu inamsızlıq menim uşaq ağlıma batmırdı, çünki her yanda elçatmaz derecede gözel insanlar görürdüm ve gördükce de içimde özüme qarşı inamsızlıq yaranırdı, başqalarından da hemişe qorxmağa başlayırdım. Bu meselede sehv elemeyin, belke de, onunla bağlı idi ki, menim kiminle oturub durduğumdan, kiminle bölüşdüyümden qeti xeberin yox idi ve ona göre de kederle, qısqanclıqla (meger meni sevdiyini ne vaxtsa inkar etmişem?!) fikirleşirdin ki, yeqin, evde tapa bilmediklerimi başqa yerde tapıram, axı ele ola bilmezdi ki, bayırda da evdeki kimi yaşayam. Yeri gelmişken, uşaq olanda özümün fikirleşdiklerime inamsızlığım müeyyen menada özüme teselli olurdu, öz-özüme deyirdim: “Sen de her şeyi şişirdirsen, bütün cavan uşaqlar kimi her xırda şeye böyük bir müstesnalıq kimi baxırsan!”. Ancaq sonralar

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 48 >>