Eslinde, lap çoxdan atalıq qüruru ile menim heyatımın menasını anlamadan sısqa bir uşaq olduğuma göre ele hesab eleyirdin ki, çox çalışqanam. Senin fikrince, uşaqlığımda hemişe çox oxuyur, sonralar da çox yazırdım. Ancaq burda zerre qeder de heqiqet yoxdur. Eslinde, şişirtmeden demek olar ki, az oxudum, heç ne de öyrenmedim. Uzun iller erzinde orta seviyyeli bir yaddaşla, o qeder pis olmayan mühakime qabiliyyetimle neyise yadda saxlaya bilmeyim de çox teeccüb doğurmamalıdır, ancaq, her halda, topladığım biliklerin neticesi, en çox da derinliyi, zahiren qayğısız görünen sakit bir heyatda ona serf olunan vaxtla, pulla müqayisede çox cılız görünür. Xüsusile, az qala bütün tanıdığım adamlarla müqayisede beledir. Çox acınacaqlıdır ve sebebini de yaxşı başa düşürem. Fikirleşmeyi bacardığım günden öz menevi varlığımı tesdiq etmek üçün ele böyük çetinliklerle qarşılaşdım ki, bundan başqa her şeye biganeleşdim. Bizim yehudi gimnazistlerde qeribelikler çox olurdu, bezen inanılmaz işler görürdüler, ancaq mendeki o soyuq, açıq-aşkar bilinen, qarşısıalınmaz, az gala gülünc hala düşen, qorxunc şekilde özünden razı olan, bumbuz fantaziyalar qoynunda yaşayan uşaq biganeliyini heç birinde görmedim, halbuki bu biganelik hem de eseblerimi qorxudan, günahkarlıq hissinden pozulmağa qoymayan yegane siper idi. Meni yalnız öz qayğılarım maraqlandırırdı ve bu qayğılar da cürbecür olurdu: meselen, sağlamlığımın qayğısına qalmaq. Bu qayğı tez-tez gerek olurdu, gah yemek yaxşı hezm olunmurdu, gah saçım tökülürdü, gah da bel sümüyüm eyilirdi ve hamısı da müxtelif derecede mürekkebleşir, axırda da esil xesteliye çevrilirdi. Ancaq heç kese ve heç neye inanmadığımdan, varlığımın her an yeni bir tesdiqe ehtiyacı olduğundan, heç neyin şeksiz-şübhesiz şexsen menim özüme mensub olmadığından, heqiqetde varislikden merhum edildiyimden, özüme en yaxın olan bir şeye – bedenime de inamımı itirdim. Boyum ele hey uzanırdı, ne edeceyimi bilmirdim, yüküm getdikce ağırlaşırdı, çiyinlerim qısılırdı. Hereket

<< 1 ... 31 32 [33] 34 35 ... 48 >>