etmeye, idmanla meşğul olmağa qorxurdum, zeifleyirdim. Bacardığım şeylerin hamısını möcüze hesab edirdim: meselen, yemeyi yaxşı hezm elediyimi… Ve bu da hemin keyfiyyeti itirmeye kifayet edirdi, ipoxondriyaya aparan yollar tamam açılırdı, sonra da evlenmek isteyerken keçirdiyim qeyri-insani gerginlikden qan qusurdum (bu barede sonra danışacam). Sonuncuda belke Şönbrunpalaysda tutduğum menzilin de günahı vardı: ele bilirdim, bu menzil mene yazmaq üçün lazımdır, ancaq axırda gelib bu siyahıya düşdü. Demeli, bütün bunların hamısı sen fikirleşdiyin kimi ağır işlerin neticesi deyildi. Ele iller olurdu ki, heç bir yerim ağrımırdı, ancaq bütün günü divanda uzanıb qalırdım ve demek olar ki, xeste olduğun günleri de elave etmekle, sen heyatın boyu o divanda menim qeder uzanmayıbsan. İşim çox olduğunu deyib senden qaçanda da çox vaxt öz otağımda uzanmağa gedirdim. Menim emek mehsuldarlığım işde de (orda tenbellik az nezere çarpır ve üstelik de qorxaq olduğum üçün çox ağ elemirdim), evde de az olurdu. Bunları hesablaya bilsen, dehşete gelersen. Çox güman ki, men tebieten tenbel deyildim, ancaq görmeye iş yox idi. Yaşadığım yerde alçaldılırdım, tehqir olunurdum, mehv edilirdim ve başqa yere qaçmaq da mene böyük gerginlikler bahasına başa gelerdi, eslinde, bunun özü de alınan iş deyildi, çünki söhbet mümkünsüz bir şeyden gedirdi, bezi xırda istisnalar nezere alınmasa, buna heç vaxt gücüm çatmazdı.
Demeli, bele bir veziyyetde senet seçmek üçün serbestlik qazandım. Meger men onda, ümumiyyetle, bu serbestlikden istifade etmek iqtidarındaydım? Meger onda esl senet sahibi olacağıma inamım vardı? Menim özümü qiymetlendirmeyim özge bir şeyden, meselen, her hansı bir zahiri uğurdan deyil, daha cox senden asılı idi. Zahiri uğur birce anlığa parlayırdı, vessalam… Ancaq hemin anda da senin terezinin gözü ağır gelirdi, o birini qaldırırdı… Fikirleşirdim ki, ibtidai mektebin birinci sinfini heç vaxt başa vura bilmeyecem, ancaq başa vurdum, üstelik, terifname de aldım. Sonra fikirleşdim

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 48 >>