Niye? Neden ötrü?
- İnsanlar kölgelerden qorxur. Ona göre de onu meşenin kenarında qoyub geldim.
- Men baxmıram, amma her şeyi görürem.
- O, – oğlan heyranlıqla dedi, – sizin bele bacarığınız da var…
- Menim seni qapımın o üzünde saxlamaq bacarığım var!
- Sizin öhdenizden gelmek mene su içmek qeder asandır, – oğlan öz-özüne pıçıldadı.
- Uduzarsan. And içirem ki, uduzarsan.
- Men uduzmağı sevmirem. Ne deyirem ki… Sadece, bu şüşeni qapının önüne qoyuram.
O, evin divarlarının o üzünde qarının qelbinin nece döyündüyünü eşidirdi:
- Dayan, içinde ne var onun? Men bilmeliyem ki, qapının önüne qoyulan nedir?
- Yaxşı, – oğlan dedi.
- De, tez ele…
- Bu şüşe qabda, – oğlan pıçıldadı, – sizin on sekkiz yaşınızın tamam olduğu birinci gün ve birinci gece var!
- N-e-ce?!
- Eşitdiyiniz kimi.
- Gün ve gece… On sekkiz yaşım olduğu gün ve gece?
- Beli, beli.…
- Bu şüşe qabda?
Oğlan qabı yuxarı qaldırdı. Genc qadının bedeni kimi xoş girintili ve çıxıntılı idi. Şüşe qab berq vurdu, yaşıl-qırmızımtıl alov dilimine benzedi. Pelengin gözlerinin içindeki köz kimi işıldadı. Gah işıq saçdı, gah narahat-narahat alovlandı.
- İnanmıram, – qarı qışqırdı.
- Onu bura qoyub gedeceyem. Mensiz şüşedeki cövherden bir çay qaşığı için. Görersiniz, ne baş verecek.
- Bu zeherdir?
- Yox.
- Ananın canına and iç.
- Anam yoxdur.
- Bes neye and içe bilersen?
- Öz canıma.
-Onu içen kimi ayaqlarımı uzadıb gebereceyem. Sene bu lazımdır, he! Sen bunu isteyirsen?
- Eksine, bunu içib dirileceksiniz.
- Men ki, ölmemişem.
Genc gülümsedi:
- Doğrudanmı?
- Dayan! Qoy öz-özümden soruşum. Ey, sen ölmüsen? Ölmüsen? Ümumiyyetle, sen yaşayırdınmı?
- On sekkiz yaşınızın tamam olduğu gün ve gece… Düşünün.
- Eh, bu çox-çox evveller olub! – qarı esdi. Tabut qapağı kimi berk-berk bağlanmış pencerenin önünde siçan kimi terpendi.
- İçin, için, qorxmayın. Cemi birce qurtum alın. O günü geri qaytarın.
Oğlan yeniden şüşe qabı başının üstüne qaldırdı. Bele etdi ki, yaşılımtıl cövher güneşin şüaları

<< 1 2 [3] 4 5 ... 9 >>