Beş-altı yaşlarında bir oğlan valideynleri ile meşede gezerken birden şeffaf sulu çay gördü. O, temiz sudan içdi, sonra ise eylence xatirine eline kiçik budaq alıb çayın suyunu bulandırmağa başladı.

Çayın dibi palçıqlı idi, ona göre de hemin an qum, tökülmüş yarpaqlar ve her cür zir-zibil suyun sethine qalxdı. Bir az evvel dupduru olan çay içmek üçün yararsız oldu. Çayın çirkli suyuna baxmaq oğlanı tezlikle bezdirdi. O, budağı çaya atıb anasının yanına qaçdı.

Bu erefede uca dağların başında başqa bir oğlan da elinde budaq çayda oynayırdı. Onun da könlünden suyu bulandırmaq keçdi. Lakin çayın dibi daşlı olduğundan budaq qırlıdı ve oğlan heç ne elde etmeyerek ordan uzaqlaşdı. Su hele de saf ve temiz idi.

Bezi insanlar da temiz sulu çay tek xeyirxah ve mehriban görünürler. Lakin bilmeden xetrine deysen, görersen ki, meşe çayından palçıq ve zir-zibil qalxdığı tek onun da qelbinden şübhe, xırdaçılıq, tekebbür ve köhne inciklikler baş qaldırar.