Universitetde telebe olanda yarım gün idman malları satan bir mağazada işleyirdim. Kiçik bir oğlan uşağı heftede en azı iki-üç defe bu mağazaya gelir ve almaq istediyi basketbol topuna baxıb gedirdi.


Men de müdirimle onun bu hereketine gülürdük. Çünki mağazadakı en bahalı basketbol topunu almaq isteyirdi. Ancaq bütün bunlara baxmayaraq, deyesen, o bu qerarında çox ciddi idi… Bu hadise demek olar ki, bir neçe ay davam etdi. Her defe de uşaq mağazaya gelir ve basketbol topunun satılmadığını görende sevinirdi. Bundan sonra ise onun topu eline götürmek, orabura çevirmek ve sonra da diqqetle yerine qoymaq vaxtı idi...

Nehayet, bir gün uşaq mağazaya bir ayaqqabı qutusu ile geldi. Üzünde böyük bir tebessüm basketbol topunu almaq istediyini bildirdi. Müdirim topu yerinden götürdü ve asta addımlarla kassaya doğru apardı. Uşaq o vaxt ayaqqabı qutusundakı xırda pullarını sayırdı. Uşağın cemi 9 dollar 99 sent pulu var idi (Görünür, uşaq, topun üzerindeki “7” reqemini “1” reqemi kimi oxumuşdu). Müdirim mene baxıb gülümsedikden sonra uşağın pullarını diqqetle saydı ve ona: — Düzdür! Tam 9 dollar 99 sentdir, — dedi. Sonra da topu bir torbaya qoyub uşağa uzatdı. Uşaq mağazadan çıxandan sonra müdirimden niye bele etdiyini soruşdum. O ise mene: — Oğlum, men bu 60 dolları belke başqa bir yerden ala bilerem, ancaq bu uşağın sevincini heç bir yerden ala bilmerem, — deye cavab verdi.