Bir müellim bir gün dersde şagirdlerine bele bir teklif edir.
— Bir heyat tecrübesine qatılmaq isteyerdinizmi?
Şagirdler çox sevdikleri müellimlerinin müellimlerinin teklifini tereddüdsüz qebul edirler. Müellim deyir:
— Onda bundan sonra ne desem edeceyinize dair söz verin.
Şagirdler de razılaşırlar. Müellim:
— İndi sabahkı tapşırığına hazır olun. Sabah hamınız bir torba ve beş kiloqram kartof getireceksiniz.
Şagirdler bu işden heç ne anlamamışdılar. Amma ertesi gün sabah hamısının partalarında torbalar ve kartoflar hazır idi. Özüne maraq dolu gözlerle baxan uşaqları gören müellim :
— İndi bu güne qeder bağışlamağı redd etdiyiniz her bir insan üçün bir kartof götürün ve üzerinde hemin insanın adını yazın. Sonra ise o kartofları torbalara qoyun.

Bezi şagirdler torbaların içine iki- üç kartof qoyarken, bezilerinin torbası artıq ağzınacan dolmuşdu. Müellim ona baxıb sanki " bundan sonra ne olacaq" deyen şagirdlere deyir:

— Bir hefte boyunca hara gedirsinizse gedin, bu torbaları özünüzle gezdireceksiniz. Yatarken yatağınızda, mindiyiniz avtobusda, mektebdeyken partanızın üzerinde olacaq.

Aradan bir hefte keçir. Müellim sinfe girer- girmez deyileni etmiş uşaqlar şikayete başlayırlar:
— Müellim, kartoflar iylenmeye başlayıb.
— Müellim, bu qeder ağır torbaları her yere aparmaq çox çetindi.
— Müellim, vallahi adamlar artıq çox qeribe baxırlar mene.
— Müellim, hem sıxıldıq, hem de yorulduq.

Müellim gülümseyerek şagirdlerine bu dersi verir:

— Görürsünüz ki, bağışlamayaraq eslinde özümüzü cezalandırırıq. Özümüzü ruhumuzda ağır yükler daşımağa mehkum edirik. Bağışlamağı qarşımızdakı insana bir lütf olaraq düşünürük, halbuki, bağışlamaq en başda özümüze etdiyimiz bir yaxşılıqdır.