Bir zamanlar bir yolçu dağların eteklerinde, qalın bir qar tebeqesiyle örtülü, az istifade olunan bir cığırla tekbaşına yürüyürdü. Qar daha da berk yağır, yol gederek daha tehlükeli olmağa başlayırdı.

Nehayet, yolçu soyuğa döze bilmeyecek hala geldi ve yere yıxıldı. Amma bexti varmış, eyni yoldan ikinci bir yolçu keçirdi ve o birinin durumunu görünce çox üzüldü. Onu yerden qaldırdı ve özüne getirecek bezi şeyler verdi.

Daha sonra ilk yolçu yeni gelenin elini ellerinin arasına aldı ve ona olan borcunu heyatda olduğu müddetde unutmayacağına dair and içdi.

İkinci yolçu xefifce gülümsedi ve heç ne söylemedi.

İlk yolçu sonralar evine çatdıqda, baş verenleri hamıya neql edeceyini söyledi. Bu insani davranışı her terefde danışacaq, geleceye qalması üçün yazıya alacaq ve şeirle vesf edecekdi.

O biri bir daha gülümsedi ve heç ne söylemedi.

Birlikde yollarına süretle davam etdiler, amma cığır getdikce daha tehlükeli bir hala geldi, qar tebeqesi qalınlaşmağa başladı ve yolçulardan biri sendeledi. Qışqıraraq yanındakının elinden tutub özüne teref dartdı ve ikisi de dibsiz bir uçuruma yuvarlanıb gözden itdiler.

On min il de keçse de, heç kimin onların aqibetinden xeberi olmayacaq – o cümleden, ikinci yolçunun böyük yaxşılığından.