Bir gün Musa eleyhisselam bir kendde var- dövleti ve sexaveti ile ad çıxarmış bir adama rast gelir. Hemin şexs de onu evine devet edir. Oturub şirin- şirin söhbet edirler. Söhbet esnasında hemin şexs deyir :

-Malım, dövletim başımdan aşır. Özüm çox can atmasam da Allah var- dövleti başımdan yağdırır. Qorxuram ki, bu nemetlerin şükrünü ede bilmeyim. Hem de mal dövletim o qederdir ki, qorxuram onlarla meşğul olmaqdan ibadete vaxtım qalmaya. Bu qeder var- dövlet Allaha qarşı ibadetimi azalda biler. Mene bir meslehet verin.Neyleyim ki, var- dövletim getdikce azalsın?

Hezreti Musa deyir:

— Sen bele ele. Yavan çöreyi eline al, küçede geze- geze ye.

Adam Hezreti Musanın bu teklifini qebul edir. Aradan bir xeyli müddet keçir. Hezreti Musanın yolu yene bu kendden düşür. Gelib hemin adamı tapır ve veziyyeti soruşur. Adam deyir :

— Siz mene meslehet verib getdiz. Men de sizin dediyiniz kimi etdim. Amma Allah teala siz gelene qeder bire beş verirdise, siz gedenden sonra bire on verdi. Var- dövletim azalmadı, eksine artdı.

Hezreti Musa deyir :

— Hele bir göster görüm nece yeyirsen?

Adam gedib eteklik getirir. Seliqe ile boynuna bağlayır. Belece tökülen çörek qırıntıları da yere düşmürdü. Sonra o qırıntıları da etekden yığıb yeyir. Bu hadiseni gören Hezreti Musa ucadan gülür ve deyir :

— Men mesleheti verende düşünmüşdüm ki, sen geze- geze yeyende qırıntılar yere dağılacaq, onunla da senin evinin bereketi gedecek. Amma men hardan bileydim ki, sen çöreyin tozunu da yere tökmeyeceksen. Evinin bereketi de ele buna göre artır.