Dünya görmüş qoca şeherin girişinde eyleşib, fikre dalmışdı. Şeher qapılarına yaxınlaşan genc ondan soruşdu:

- Men heç vaxt bu şeherde olmamışam. Buranın camaatı necedir?

Qoca suala sualla cavab verdi:

- Bes sen sonuncu defe terk etdiyin şeherde nece insanlar yaşayırdılar?

Gencin sanki yarasına duz sepdiler:

- Heç soruşma, ay baba! Çox pis insanlar idi, hamısı esebi, kinli. Ele buna göre de köçmek qerarına geldim.

Qoca dillendi:

- Bilirsen, ele buranın camaatı da beledir.

Genc artıq şehere daxil olmadı, kor-peşman yoluna davam etdi.

Bir qeder keçdikden sonra şeherin qapılarına başqa bir genc yaxınlaşdı, o da ağsaqqala müraciet etdi:

- Bu yerlerin adamı deyilem, baba. Mene bir meslehet vererdiniz. Bu nece şeherdir, insanları necedir?

Qoca yene suala sualla cavab verdi:

- Bes sen sonuncu defe terk etdiyin şeherde nece insanlar yaşayırdılar?

- Çox gözel insanlar idi, baba. Alicenab, qonaqperver, merd. Orda çox sayda dostum var. İnanın ki, onlardan heç ayrılmaq istemirdim. O şeherde bir müddet yaşadığıma göre Allahıma çox şükür edirem!

Qoca gülümseyerek dedi:

- Bax, ele buranın camaatı da beledir.

Genc şeherin qapılarından daxil olub izdihama qarışdı. Baş verenleri izleyen yaxındakı karvanın rehberi olan tacir teeccüble qocadan soruşdu:

- Axı iki insana eyni suala nece tam ferqli cavablar vere bilersen?
- Oğul, her kes dünyasını öz üreyinde daşıyır. Geldiyi yerlerden özü ile qezeb, kin getiren ele burda da eynisini tapacaq. Eksine, qerib diyardan qelbinde sevinc, sevgi, Allaha şükür getiren bende harada olursa olsun, yene de xoşbext olacaq. İnsanlar ideal olmur. Onlar pis ve yaxşı xasiyyetleri özlerinde cemleşdiribler. Xoş yaxşını görüb, yaxşıdan yararlanıb, pisleri bağışlamağa bacaranların halına!