Mart ayı gelmişdi, amma qızım hele de oxumağa başlamamışdı. Ev tapşırıqlarını etmemek üçün min cür behane tapırdı. Elimden geldiyi qeder ona kömek edir, oxumağa hevesini artırmağa çalışırdım.


Ancaq heç bir irelileme olmurdu ki olmurdu. Ele bil prinsipe düşüb oxuma-yazma öyrenmemeye and içmişdi. Müellimeliyin qazandırdığı tecrübemden her terefli istifade etmeye çalışırdım, amma heç birinin faydası olmadığı üçün daha da qorxuya düşürdüm.


Qızımdan bir yaş kiçik oğlum ve hele yeddi aylıq olan övladıma ayırdığım vaxtlardan oğurlayıb, qızıma daha çox vaxt ayırırdım, ancaq her defe müellimi ile danışdıqdan sonra qanadlarım qırılırdı ele bil. «Belke qızımın beyin inkişafı geri qalır?» kimi düşüncelere qapılır ve bu sebebden de yaranan baş ağrılarını sakitleşdirmek üçün her gün 2-3 eded derman qebul edirdim.

O soyuq mart axşamı sönmek isteyen sobanın yanında qızıma heca-heca oxumaq öyretmeye çalışarken, onun bivecliyi olan-qalan sebrimi de tüketdi. Qollarından tutub silkeledim ve bapbalaca yanağına hele de yadııma düşende utandığım bir sille vurdum. Yanağı qıpqırmızı oldu. Çaşqın, amma çox hirsli baxdı üzüme. Ağlamamaq üçün kiçik dodaqlarını tez-tez büzür, baxışları qelbimin derinliklerine doğru ox kimi irelileyirdi.

Sessizliyi men pozdum. «Niye? Nazlı, qızım, axı niye? Niye oxumağı öyrenmeye cehd etmirsen?»

Bir anlıq dayandı, sonra sesini bütün kin ve gücüyle "Çünki men oxumaq istemirem" — deye bağırdı. Eşitdiklerime inana bilmirdim. Yüksek seviyyeli tehsil alıb, gözel bir geleceye sahib olacağını düşündüyüm qızım, menim, men müellime Emine Özgencin qızı «Oxumaq istemirem» deye qışqırırdı.

Çaşbaş qaldım ve ümidsizcesine «Niye axı?» — soruşdum.

"Çünki, men senin kimi oxuyub, müellime olub, uşaqlarımı evde tek qoyub işe getmeyecem, işlemeyeceyem. Men sadece ana olacam."

Qızım danışmırdı, ele bil meni silleleyirdi. Başım fırlanır, gözüm qaralır, bu sözlerin doğurdanmı öz qızıma aid olduğunu başa düşmeye çalışırdım. Beli, bu sözleri mene

[1] 2 3 4 >>