menem, anandı, aç qapını» — dedikce, o, «yox, sen anam deyilsen, Sen qurdsan. Meni yeyeceksen» — deyib feryad qoparırdı. Güman ki, ona danışdığım nağıldan tesirlenmişdi. Körpe balam qorxur, ağlayırdı. Yarım saat elleşsem de onu inandıra bilmemişdim.

Ede bileceyim bir şey qalmışdı. Nece olursa olsun eve girmek. Amma nece? Qapını qırmağa gücüm yox idi. Noxudlu Tepesinde çilinger de yox idi.

Qapını açan qonşuma bir terefden hadiseni başa salır, bir terefden de eyvana doğru qaçırdım. Bir stul götürüb, eyvana qoydum ve üstdeki evimin eyvanına çata bildim. Men, 153 sm-lik arıq bir qadın, bir stulun kömeyi ile nece oldu ki, 3 metrlik mesafeni dırmaşdım, hele de derk ede bilmirem.

Sanki görünmeyen bir el meni yuxarı dartdı. Eyvanın qapısı zeif bağlandığı üçün asanca aça bildim ve içeri şığıdım. Qızım qapının dibinde oturmuş, başını ayaqları arasına salaraq ağlayırdı. Sarıldım, sarıldım,
sarıldım… Göz yaşlarım onun göz yaşlarına qarıştı. Qoynuma qısıldı, sadece «Ana, ay ana, qurd meni yeyecekdi» — deye bilirdi. Hemin gün nahardan sonrakı ilk dersime getmedim. Müdürün etirazına baxmadan qızımı sinifde oturtdum. Evvel müdür müavini, sonra müdür terefinden azarlandım. Amma heç birine cavab vermedim. Sadece gözlerimden iki damla yaş süzüldü. Ve o yaşlar birden-bire müdürün susub üzr istemesine sebeb oldu.

Beli, bu kederli film qurtarana oxşamırdı. Qızımın sesine ayıldım. «Men oxumayacam, ana olacam» — deye feryad edirdi. Feryad etmir, ele bil meni döyürdü. Ona yaxşı ana ola bilmediyimi ve onun üçün qelbinde beslediyi narazılığını bu sözlerle hayqırırdı üzüme. Heyatımın heç bir anında bele zülm çekmemişdim. Heç bir söz üreyimi bu qeder yaralamamışdı.

Qızımın şabalıdı rengli saçlarını sığğalladım. Silleden qızaran yanağını öpdüm. Başını sineme qoydum. Onun yaddaşında yer alan bütün kederli anları silmek isteyirdim. En doğru, en tesirli sözleri tapmalı idim. Amma nece? Bu qarmaqarışıq beyinle nece edim?...

Bu veziyyetde ne qeder oturduq bilmirem. Bir

<< 1 2 [3] 4 >>