Bir neçe il evvel qatarla Nyu-York ştatındakı Salamanka vağzalına gelmişdim. Oradan başqa bir qatarla uzaq sefere getmeliydim. Platformada çoxlu adam vardı ve hamısı tamamile dolu olan hemin qatara minmeye cehd edirdiler. Kassadakı gencden mene bir bilet vermesini xahiş etdim, o ise «yoxdur», — deye cavab verdi. Oradan aralandım ve qarşıdan gelen bir yerli memurdan o qatarda bir bilet elde etmeyime kömek göstermesini xahiş etdikde o, menim sözümü keserek qezeble dedi: «Mümkün deyil, her künc-bucağı doludur, bir de meni narahat etme». O, arxasını mene teref çevirib çıxıb getdi. Men özümü ele tehqir olunmuş hesab etdim ki, yol yoldaşıma dedim: «Menim kim olduğumu bilseydiler bunlar...». Lakin yoldaşım derhal sözümü kesdi: «Cefengiyyat danışma, veziyyetle barışmahyıq», — dedi, "eger onlar senin kim olduğunu bilseydiler, tamamile dolu bir qatarda bilet tapmağa sene nece kömek ederdiler?".
Bu çıxılmaz veziyyete çare tapılmadı ki, tapılmadı. Birden hiss etdim ki, vaqonlardan birinin beledçisi dönüb diqqetle mene baxdı. Gördüm ki, onun üzünün ifadesi derhal deyişdi. O, meni mundirli bir memura gösterib ona ne ise pıçıldadı ve men anladım ki, menim baremde danışırlar. Bir an sonra hemin vaqon beledçisi üz-gözünden nezaket yağa-yağa mene yanaşdı.
«Size bir qulluq göstere bileremmi?», — deye soruşdu. «Size bu qatarda yer lazımdırmı?».
«Beli» dedim. "eger mene bir yer düzelde bilseniz, size minnetdar olaram. Her ne cür yer olur-olsun".
«Bizde böyük aile kupesinden başqa heç ne qalmayıb». O, sözüne davam etdi, «ikiyataqlıdır ve içinde iki kreslo var, lakin kupe tamamile sizin serencamınızdadır. Tom, tez bu çamadanları vaqona qaldır».
Sonra o, elini qaldırıb şlyapasına toxundurdu ve yoldaşımla men ireli cumduq. Yoldaşıma bir-iki söz demeye can atırdım, lakin fikrimi deyişdim. Beledçi bizi kupede rahat yerleşdirdi ve sonra döne-döne tezim ederek gülümsündü:
«He, cenab, başqa bir şey istemirsiniz ki? Çünki her ne buyursanız, qulluğunuzda hazırıq».
«Bir qeder isti

[1] 2 >>