Artıq neçe gündür ki, yaşayıram
«Anamın qarnında oturmuşam, doqquz aydan sonra doğulacağam. Anam meni sevir, qayğımı çekir. Tez-tez hezin musiqiye qulaq asır ve men de onunla birlikde hezz alır, çox vaxt da ele musiqi dinleyerek yuxuya gedirem. Her axşam atam işden gelir. Anamı qucaqlayır ve yaşadığım qarnı sığallayır.
Bilirsinizmi, men doğulanda dünyanın en bextever ailesi olacağıq — axı men onları çox, lap çox sevirem! Anam vaxtının çox hissesini evde keçirir. Amma günorta saat 1-den axşam 5-dek mektebe gedir. Onun indi çoxlu şagirdleri olmasa da, uşaqlar anamı lap çox isteyirler. Eyb etmez, men doğulandan sonra anamı indikinden de artıq sevecekler.

Mektebden qayıdandan sonra anam yemek yeyir, onunla bahem men de yeyirem. Her şey ele dadlıdır ki! Sonra anam televizora baxır, ne ise toxuyur, derslere hazırlaşır. Günlerimiz adeten bele keçir.
Axşam atam işden gelir, yemek yeyir, dincelir ve yatmağa gedir.
Atam ele helim, gözeldir ki! Doğulmağa telesirem — her axşam atamı qucaqlayar, öper, sonra da onunla oynayardım.
Ela olardı, he!

Her gün böyüyürem. Ellerim, ayaqlarım var artıq. Her şeyi görür, hiss edirem. Atamla anam yeqin ki, bunu hele bilmirler. Onların ne etdiklerini görürem, amma onlar anamın betnine baxıb menim ne etdiyimi görmürler. Bir anlıq da olsa, anamın qarnından çıxmaq, onu ve atamı öpmek, sonra yeniden betne dönmek isterdim.
Amma yox, hele balacayam. Balaca uşaqlar ise ananın qarnında oturmalı, decellik etmemelidir.

Bir az böyümüşem...

Amma neyise özüm etmek üçün hele çox kiçiyem. Anam menimçün elinden geleni edir ve en gülmelisi de budur ki, meni burada, düz üreyinin altında gezdirdiyinden xebersizdir. Meni öz qanıyla qidalandırdığından da xeberi yoxdu.
Tezlikle ağzım formalaşmağa başlayacaq. Düşünün — bir il sonra gülecem. Daha sonra danışa bilecem. Birinci hansı sözü deyeceyimi bilirem — »Ana". Kim deyir ki, hele esl insan deyilem? Artıq insanam. Kiçik çörek qırıntısı esl çörek olan kimi...

Bu gün ilk defe

[1] 2 3 4 >>