ağrıdım...
Ve nedense sol qolumda sancı yarandı. Belke ona göre ki, anam esebleşmiş, ağlamışdı? O, qefleten kreslodan otaqda ora-bura gezişmeye başladı, amma gözlerinden yaş axmağa davam edirdi. Yemek isteyirdim, acmışdım — di gel, deyesen, anam meni yaddan çıxarmışdı. Qeribedir, evveller o, heç zaman bele etmezdi. Eyb etmez, dözerem. Teki anama yaxşı olsun ve o, küsdüyü atamla barışsın.

Bu axşam atam işden qayıtmadı, anam yene ağladı. O, berk peçenyeler yedi, menim de qarnım ağrıdı. Üstelik, peçenyeler çox dadsızdı. Biçare anam — yata bilmir, ağlayır. Onun qarnından çıxmaq, anamı bağrıma basmaq, öpmek, oxşamaq, sakitleşdirmek isteyirem. Belke bundan sonra bir qeder sakitleşe, kim bilir...

Her şey daha da pisleşir...

Anam meni demek olar ki, beslemir. Ele hey acı tüstünü içine çekir, içir ve bütün günü divanda uzanılı qalır. Özümü çox pis hiss edirem. Başım ve üreyimde ağrılar artıb, bezen de üreyim bulanır. Evvelerki çox rahat, gözel betn indi narahatlaşıb. Elllerimle tez-tez anamın qarnına vururam, buradan çıxmaq istediymi ona başa salmağa çalışıram. Ancaq alınmır, o, meni eşitmir. Burada boğuluram, ana — eşidirsenmi meni?!

Atam ise bize baş çekmeyib.
Belke bizi artıq sevmir ve artıq ona gerek deyilik?! Belke bizi unudub?
Yox, ola bilmez! Anamla dalaşana qeder bizi sevirdi axı… Ne olub, ne baş verib — bilmirem. Bütün günü ağlayıram.

Burada ele tenhayam ki...
Günorta nenem geldi. Anamla nedense danışdılar, sonra da mübahise etdiler. Evvelce sakitce danışırdılar. Amma anam bir söz deyenden sonra nenem ağlamağa başladı. Vur-tut bir söz onu ağlatdı.
Heç ne anlamıram — axı anam ne dedi ki?! He, yadıma düşdü. «Abort etmeliyem, başqa yolum yoxdu», — söyledi sevimli anam. «Abort»… Bu ne demekdi göresen?
Ne yaxşı olardı anam hamıyla barışaydı, günlerimiz de evvelki kimi xoş keçeydi...

Hara gedirik, ana?

Bu seher anam yuxudan oyanan kimi geyindi ve evden çıxdı. Gedir ve ağlayırdı. Yoldakı adamlar da dönüb ona baxır, ne baredese

<< 1 [2] 3 4 >>