anamın vucuduna salır. Bu demir yanımdadı. Sıxılıram, demirden uzaq durmağa çalışıram. Ancaq demir ayağımı yaralayır, oradan qan axır. Ayağımdan yapışıb qanı saxlamaq isteyirem. Alınmır, yara çox derindir.
Onlar ayağımı niye kesirler, niye mene ezab verirler?
Ana, haradasan, ana?! Ayıl, bax — onlar qızını kesmek isteyirler, ana!
Yalvarıram, toxunmayın mene. Qıymayın… Amma demir yene ireli gelir ve bu defe sineme sancılır.

Qan daha çox axır.
Ana, oyan! Ölürem, hiss edirem bunu. Axı günahım nedir ki, mene bele ağrı verirsiniz?!
Artıq ağlamıram, ana. Qışqırıram, belke eşidesen. Gücüm azalır, duyuram ki, heyat canımdan çıxır yavaş-yavaş.

Demir yene gelir, nazik boynumdan yapışıb dartır. Müqavimete ve ağlamağa gücüm qalmayıb. Onsuz da meni kimse eşitmir. Boğuluram, bedenimden qan sel kimi axır. Ağ paltarlı adamlar meni anamın qarnından çıxarırlar.
Amma men artıq ölüyem, ana...

Ağ paltarlı adamlar soyuqqanlılıqda mene baxıb otağın küncündeki zibil qutusuna atırlar.
Ana, sen az sonra ayılacaqsan — başqa otaqda. Eve gedeceksen, her şey evvelki kimi olacaq.
Amma heç zaman senin qarnında olmayacaq, doğulmayacaq ve böyumeyeceyem. Hemişelik olaraq burada, zibil qutusunda qalacağam.
Ana, seni heç vaxt qucaqlaya bilmeyeceyem. Öpe bilmeyeceyem. Oxşaya da bilmeyeceyem, ana.

Ana, ilk addımları görmeyecek, dediyim ilk sözü eşitmeyeceksen.
Ve heç zaman bilmeyeceksen ki, seni nece sevmişem.
Anam meni öldürdü. Adımı, özümü, kimliyimi, arzularımı, çiçekleri bilmeden...
Ana, meni niye öldürdün?!"

<< 1 2 3 [4]