Teze çörek almaq üçün sexe yaxınlaşdım.
Reflerde çörek yox idi. Satıcı:
— Beş deqiqe gözleyin. Teze çörekleri sobadan çıxaracağam, — dedi.
Gözlemek üçün stula eyleşdim. Bu vaxt içeri yaşlı, bir az axsayan bir adam girdi. Satıcıya yaxınlaşıb:
— Menim çöreklerimi ver, dedi ve elindeki torbanı satıcıya uzatdı.

Satıcı da bir söz demeyib, piştaxtanın altından üç-dörd çörek çıxarıb, torbaya qoydu. Çöreklerin dünenden qaldığı, bezilerinin yandığı ve kele-kötür olduğunu gördüm. Yaşlı adam niye bele çörekleri almalı idi ki? O adama marağım artdı. Diqqetle onu süzmeye başladım. Nimdaş penceyinin yaxasında bir medal vardı. Oturduğum stuldan qalxdım ve yerimi ona verdim. Yavaşca satıcıya yaxınlaşdım:
— Niye bu adama köhne çörekleri verirsen. Axı beş deqiqeye teze çörekler çıxacaq.
— Bu adam Qarabağ qazisidir. Bir neçe il evvel qardaşı ve onun yoldaşı avtomobil qezasında vefat edibler. Onların uşaqlarını da özü saxlayır, hem de çox az bir mevacible. Köhne çörekleri ona yarı qiymetine satıram. Her gün seher gelib, dünenden qalan çörekleri menden alır.

Çox kövrelmişdim. Satıcıya dedim:
— Pulun qalanını men vererem, qoy bu gün onun evinde teze çörek yeyilsin.
Bu niyyetimi hemin adama da açıqladım. Razılaşdı. Ancaq gözleri yaşla doldu:
— Allah senden razı olsun. Sayende evdeki uşaqlar uzun fasileden sonra teze çörek yeyecekler. Haradan bildin ki, bu gün menim qardaşımın balalarının doğum günüdür?