dusunursen? Ele bilirsen qisqancliqdi bu? Shiltaqliq edirem? Sen chox temizsen.. Bilmirem, senin kimi bir insan var bu heyatda goresen? Cox bashqasan. Özune layiq bir insan sene arzu edirem. Onda gözum arxada qalmaz. Meni basa dusmeye chalis ne olar.
Emil: Birce bu yox... Bunu ede bilmezsen...
Nigar meyus baxishlari ile Emile izleyirdi ve yavas-yavas arxaya dogru addimlayirdi. Ona son defe sarilmaq isteyirdi, ancaq özunde bu cesareti tapa bilmedi.
Emil Nigarin qolundan tutaraq, dayandirmaga chalishir.
Nigar ise geri chekilerek gözlerinden axan yashlari silib, ayaqda dayanmaga chalishirdi. Sonra birden ichindeki butun hirsle uca sesle qisqiraraq - Gelme arxamca! Gelme artiq! Senden son isteyim budur.Meni unut!
Emil gözlerine inana bilmirdi. Nigar nece ede bilirdi bunu?! Nece her sheyi bir anda mehv ede bilerdi? Emil elini divara dayayaraq, tutunmaga chalisdi. Beyni durmushdu sanki...
Nigar ise arxaya bele baxmadan, telesen addimlari ile ordan uzaqlashdi.
O qeder agir idi ki butun bunlari yashamaq. Emilin esebden elleri esirdi. Nigarin arxasiyca getmeye bele, ayaqlarinda guc tapmirdi...
Nazim kollecin qarshisinda dayanib gelib gedenleri izleyirdi. Mashininin qapisini acaraq, telefonunu goturub kenara kecdi. Rauf ve Samir sohbetlesherek kollece dogru addimlayirdilar. Eslinde Nazim Rauf haqqinda da maraqlanmishdi. Ve ora da onunla danishmaga getmishdi. Her sheyi mukemmel shekilde qurmushdu. Raufun öz dostlarina olan xeyanetini de bilirdi, bu onun uchun ele dushen furset idi...
Özunden emin addimlari ile arxadan onlara dogru yol aldi.
- Rauf??
Rauf arxaya chönerek Nazime diqqetle baxaraq: - Buyur.
' Heyat beledir.. Her bir insana bir shey oyredir. Öyrendik... Amma neyin bahasina? Neler ödeyerek?! '..
Nazim keskin addimlari ile Raufa teref yaxinlashdi ve elini ona dogru uzatdi. Rauf da Nazimin elini sixaraq onunla salamlashdi. Nazim: Gel seninle bir az sohbet edek.
Rauf: Meni hardan taniyirsan?
Nazim: Emirovun oglu deyilsen?

<< 1 ... 106 107 [108] 109 110 ... 157 >>