yashinda olan bu kömeksiz,kimsesiz ushaga sahib cixmaq yerine onu sözleri ile öldűrműshdű hemin gun.. Ilk o gun Emil anlamishdi kimsesiz oldugunu. Anasinin olumunden özunu gunahlandirirdi.. Axi o ushaq idi.. Gunahsiz bir ushaq.. Ömrűnűn 18 ilini o chökűntű divarlar arasinda, o qaygisiz, o gucsuz ve anlamsiz heyata mehkum olmushdu. Sagalirdi... Iller bu yarasinida sagaldirdi.. Kollece daxil oldugu ilk gun sevinci. Hemde en chox deyer verdiyi dostlari yaninda idi. Sonra ilk ish sevinci ve ilk sevgi sevinci... Daha sonra dostunun onlara qarshi olan xeyaneti. Nigarin yalani.. Her shey, butun yashananlar bir kadr kimi kecirdi gözűnűn qarshisindan. Ve gözleri yumuldu...

Nigar ichindeki heyacanla ve gözlerinde ki qorxu ile addimlayirdi. Agir-agir nefes alib, verirdi. Köksűnűnűn agrisini hiss edirdi daxilinde. Eslinde geri qayitmagi dushunurdu. Ancaq onu son defe uzaqdan bele olsa görmek arzusu ichini parchalayirdi. Qorxurdu ki, birden Emil onu qalmasi uchun razi salar.
Axi Nigar onun gözlerine baxdiqda gűcsuzleshirdi. Butun bunlari dusunerek, axrinci döngenide kechib yere dikilen gözlerini qaldirdi... Kafenin qarshisinda tecili tibbi yardim ve bir neche adam dayanmishdi. Nigarin űreyi sanki yerinden chixacaqmish kimi döyűnűrdű.. Bedeninden soyuq terler axirdi. Gözunun qarshisinda, ondan bir qeder uzaqda olan bu görduklerine anlam vere bilmirdi. Yaxinlashmaga qorxurdu. Elleri esirdi heyacandan.. Aglina bele gelmezdiki bu mashin Emil uchun gelib ve onu aparacaq...
Bir kenardan dayanib izlemeye chalishirdi.
- Ay Allah, goresen ne bash verir orda???
Nigar özude bu qeder narahatligina anlam vere bilmirdi. Tibbi yardim ishcileri mashindan ashagi endiler ve kafeye dogru teleserek addimladilar.
Nigar bir qoca kishinin döngeye geldiyini görerek, tez ona teref getdi.
- Bagishlayin bilmirsiz orda ne olub?
- Bilmirem qizim. Kimse yagin ölűb. Telesirem deyene baxa bilmedim.
Nigar shok kechirtmishdi sanki.. Özude bilmeden uca sesle: - Ne?! Siz ne danisirsiz?

<< 1 ... 113 114 [115] 116 117 ... 157 >>