dushmeseler de, oz aralarinda picapiclari, “Nazrinin papasi daha onlarla yashamir” sohbetleri qulagima catirdi. Bir gun mektebden eve gelib menim mektebimin deyishmesi ultimatumunu qoydum. Mamanin bu her ne qeder ureyince olmasa da (mekteb evimize cox yaxin idi, muellim kollektivi cox guclu sayilirdi, eyni zamanda mama da hemin mektebi qurtarmishdi vaxtile), menden hec ne sorushmasa da, mence, sebebleri basha dushmushdu, bu sebebden cox ustume getmedi, qerari menim ohdeme buraxdi. Belelikle, senedlerimi bu mektebden goturub sheherin merkezinde yerleshen bashqa bir mektebe kocurdu. Hemin mektebde ushaqlari tanimirdim, Anar istisna olmaqla. Anar mamamin yaxin refiqesi Arzu xalanin oglu idi, terslikden gelib onunla da eyni sinfe dushmushduk. Bu yash dovrune xas dirk i, sinifde, zenglerarasi vaxtda ushaqlar oz ailelerinden danishir, getdikleri yerler, eledikleri eylencelerle oyunurler. Bizim sinif ve shagirdler de istisna deyildi. Men ise bilerekden bu sohbetlerden kenar durur, qarishmirdim. Bir defe menden “Neza, bes senin papan, maman kimdi?” sualina “Papam olub” caavi verdim. Menimcun o, dogrudan da, olmushdu ve dediyimi yalan hesab etmirdim.


4.
Sinifde bu yalani danishdigimin seheri gunu eve geldikde mamam artiq ishden gelmishdi, hereketlerinden sozlu adama oxshayirdi. Ferideni oz otagina gonderdiyinde bu ferziyyemin dogruluguna bir daha emin oldum: menle danishmaq isteyirdi.
- Arzu deyir ki, mektebde papanin olduyunu demisen. Niye?
Suali kifayet qeder deqiq olsa da, sesinde eseb tonlarindan daha cox yorgunluq hiss olunurdu. Bu son hefteler boyunca ilk defe onun uzune diqqetle baxdim, yorulmush, sanki qocalmishdi. Yashindan en azi 10 yash kicik fikirleshilen Cahan xanim evezine qarshimda heyatdan bezmish bir qadin dayanmishdi.
- Yalan demedim. Menimcun, dogurdan da, olub. Olse idi, bundan yaxshiydi.
- Bir defe bele danishdigini eshitmeyib. Her ne de olsa, senin atandir. Boyuyende, belke de, onu basha dusheceksen.
- Neyi basha dushecem? Seni, meni,

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 69 >>