Ebu-Bekr onun, Allah-teala atasına Medineden verdiyi payı ve Xeyberdeki xums haqqını vermediyi xeberi çatanda, Mühacir Ensarlar Ebu-Bekrin etrafında toplaşdığı halda bir xütbe oxudu. Bu ele bir xütbe idi ki, orada olub eşiden her bir kes hönküre-hönküre ağlayırdı. Bu xütbeden bir neçe kelme size çatdırırıq:

"... Siz iddia edirsiniz ki, bize ne irs ne de misli düşür. Siz cahiliyyet dövrünün hökmünü isteyirsinizmi? Ey müselmanlar! Meger Allahın kitabında varmı ki sen, (xitab Ebu-Bekredir) atandan irs apara bilersen, amma men yox? Senin sözün batildir." Sonra bu ayeni oxudu:"Muhemmed ancaq bir peyğemberdir. Ondan evvel de peyğemberler gelib-getmişler. Eger o ölse ve ya öldürülse, siz gerimi döneceksiniz? Halbuki, geri dönen şexse Allah heç bir zerer yetirmez. Lakin Allah şükr edenlere mükafat verer." (3.Ali-İmran suresi, 144). "...Ey Qile nesi! Gözüm göre-göre atamdan mene qalan mirası elimdenmi alırsınız..." { Menalil-talib fi-şerhi tevamil-el-ğeraib (İbn-Esir), seh. 501 (El-medeni metbeesi).} Belece de Xanım xütbesine davam etdi.

Peyğemberin (s) "Biz peyğemberler irs qoymarıq" sözü, Ebu-Bekrin ictihadına göre, miras meselesinin hökmleri peyğemberlere şamil olmaz me'nasında deyildir. Qur'ani-Kerimde de Ebu-Bekrin sözünün batil olması haqqında ayeler vardır:

"Süleyman Davudun varisi oldu..."{ 27.Neml suresi, 16 } . Buna elave olaraq, Zekeriyye peyğember Allaha dua edib, özünden sonra varis olsun deye, bir oğul payı istedi. Allah-teala da onun duasını qebul edib, Yehyanı ona ruzi olaraq verdi. Nece ki, Qur'ani-Kerimde deyilmişdir: "O hem mene, hem de Ye'qub nesline varis olsun. Perverdigara! Hem de ele et ki, o senin rizanı qazanmış olsun! Ey Zekeriyye! Sene bir oğulla müjde veririk ki, adı da Yehyadır..." { 19.Meryem suresi, 6-7 }. Keçen ayedeki "varisim olsun" sözünün me'nası, "peyğemberliyim ona irs qalsın" me'nasında deyildir. Peyğemberlik irsle olmaz. Resulallahın "Biz peyğemberler irs qoymarıq" sözünün me'nası odur ki, heqiqeten peyğemberler padşahlar

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>