Dünen gece ağlayırdım...
Heç olmadığım qeder ehtiyacım var idi sene...
Ağlayırdım hıçqıraraq...
"Sesini eşitmek " yaxşı gelecekdi halıma, eminem...
Telefonu elime aldım...

Her qelbim ağrıyanda, birine ehtiyac duyanda, yalnızlığı seçen men, bu defe yalnızlığı istemedim...
Qısa bir mesaj yazdım...!
"SENE EHTIYACIM VAR..!"

Sonra... Ağlayarken yuxuya getmişem...
Ve sen,,, cavab yazmağa bele qıymamısan...
Men ezab çekirdim, sense öz düşüncelerinde boğulurdun...
Menim sene ehtiyacım var idi...
Seninse susmağa...
Indi men susuram...

Bütün cümlelerimi içime hebs edirem...
Yene cavablanmamış suallarım qaldı , AMMA... Bu sondu belkede...
Sadece bunu deyirem dünen "menim sene ehtiyacım vardı" seninse susmağa...
Peşman olanda gelme yanıma..!

Bezen susmalıyam deyirem özüme.. Susmalıyamki üreyimin sesi, üreyine çatsın... Meni e$idmemek üçün direnen qulaqların , barı üreyimi anlasın...

Heç bilmersen...Ne pisdi.... deyib susmaq...deyib ağlamaq... Men susmalıyamki en çetin cümleler sene qalsın... Danışmaq çox ezab Verdi... Men susum, birazda meni susturan ezab çeksin...