Belke de, ekseriyyeti üçün bu seherin başqalarından ele de ferqi yox idi.
Dan yeri yavaş-yavaş söküldükce ilk nezere çarpan qışın insanın iliklerine qeder işleyen soyuğu ve bu soyuğa özünemexsus gözellik qatan qarın asta-asta,sanki kimlerese acıq verirmiş kimi yağaraq şeheri bezemesi oldu.
Hamını sevindirmirdi tebietin bele ağ geline benzemesi. Bezilerini “işe nece gedeceyem?“ sualı, kimisini “göresen uşaq özü derse gede bilecekmi?“ düşüncesi narahat edirdi. Eslinde şaxtalı hava tekce sakinlerin planlarını deyişdirmemişdi. Seherden hara sığınacaqlarını bilmeyen kimsesiz küçe pişiklerinin mesum baxışları ve ya qarda qorxa-qorxa iz qoyan serçeler öz problemlerini fikirleşen şeher sakinlerinin gözlerine bele görünmürdü.
Yuxudan duranda hele 7:30 zengini çalırdı saat. Özüm kimi kimsesiz, soyuq divarları süzdüm, her seher etdiyim kimi… Uşaqlığımdan indiye qeder hara sürüklese de meni taleyim o divarlar getdiyim her yerde menimle idi. Artıq çetinlikle de olsa onların heyatımdakı deyişmez yerini qebul etmişdim. Yorğun ve ümidsiz qalxdığım yeni bir gün başlayırdı. Pencereye yaxınlaşdım. İlk qar her yeri bürümüşdü. Ele bil şeherin çirkabını örtmek isteyirdi...
Her defe derse geden uşaqların sesleri, işe telesenlerin süretli addımları, telebelerin xoşbext, heyatdan razı gülüşleri ile qarşılaşırdım pencereye yaxınlaşanda… Amma bu gün bunların hamısı heç olmamış kimi, bomboş idi küçe… Uzaqdan yavaş addımlarla çaresiz görünen bezi sakinleri saymasaq… Ağlıma gelen ilk şey “nece olursa-olsun, getmeliyem“ düşüncesi oldu. Bu işimi de itire bilmezdim...
8:00… Ümidsiz addımlarla qarda açılmış izlerle en yaxın metrostansiyaya teref getmeye başladım. Menden bir az aralıda birisi gedirdi… Nedense, diqqetimi celb etdi. Başında yaylıq, eyninde nazik paltar, ayağında yaz ayaqqabısı olan bu qadın menim üreyimi titretdi. İstedim yaxınlaşım, amma cesaret etmedim. İçimde bir ses “qadının arxasınca get“ deyirdi. Bu hiss o qeder qüvvetli idi ki, hetta çetinlikle tapdığım yeni işimi
Aglatdi meni»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç