götürdü ve qapıya teref getdi. Birlikde küçeye çıxdıq...
Qar olduqca sengimişdi. Bu da hereketi nisbeten asanlaşdırırdı. Bir daha yemekxana terefe üz tutduq. O, içeri girdi, men pencereden onu izleyirdim. Başımın ağrısı şiddetlenirdi. Özümü çox yorğun hiss edirdim. Ayaq üste çetinlikle dayanmışdım. Özüme esebileşirdim. Axı niye işimi atıb, bütün günümü yad qadının arxasınca getmeye serf etmişdim. Meni bu qadına bağlayan ne idi? Heç bir suala cavab vere bilmirdim.
Hava artıq qaralmışdı. Sirli bir sessizliye bürünmüşdü şeher. Tenha bir küçenin ortasında qadının çıxmasını gözleyirdim. Nehayet, qadın küçeye çıxdı. Bir an sert, amma tanış baxışlarla mene teref baxdı. Özümü itirdim. Ne edeceyimi bilmedim. Ele bildim menden ne ise soruşacaq. Amma yox. Qarşımda kederli, heyecanlı, sakit bir liman kimi ananı gördüm. O, heç ne demeden dönüb getdi. Bu defe men onun arxasınca yox, yanınca irelileyirdim.
Evine çatana kimi susduq. İçimdeki qeribe hissler daha da artırdı. Deyesen, çatmışdıq. Qapını açıb menden teeccüble soruşdu:
— Siz kimsiniz? Niye meni izleyirsiniz?
Men evvel söz tapa bilmedim. Sonra utana-utana dedim:
— Hava çox soyuqdur, evinize devet etseydiniz, söhbet ederdik.
— Buyurun.
Seliqeli, kiçik bağçanın içinden keçib, içeri daxil olduq. Qarşımda elil arabasında oturan qız uşağı gördüm. Aman Allahım, bütün günü bu qızcığaz evde tekbaşınamı qalmışdı?!
— Sizin qızınızdır?
Qadının gözleri yaşardı, heç ne deye bilmedi. Susdu. Bu arada diqqetimi divardakı şekil çekdi. Texminen beş yaşlarında bir qızın şekli idi. Nedense, o qızı ilk baxışdan özüme oxşatdım. Eyni göz, qaş, baxış… Bu qız nece de mene oxşayırdı! Hetta sol yanağında menim lekemden vardı. Belke, şekildeki qız ele menem? Yox, ola bilmez! Axı bu qadın meni haradan tanıya biler?
Fikirlerim qarışmışdı. Bilmirdim özümü nece aparım. İstedim qapını açıb, özümü küçeye atım. Amma bacarmadım, hansı qüvve ise meni tutub saxlayırdı. Bütün bunlara son qoymalıydım. Özümü ele aldım. Qadına teref
Aglatdi meni»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç