baxdım, özü haqqında danışmağı xahiş etdim. Söhbete bele başladı:
— Gözel ailem var idi: iki qızım, men ve yoldaşım. Yoldaşım tecrübeli usta idi. Çox gözel, ikimertebeli evde yaşayırdıq. Günlerin bir günü tufan qopdu, qasırğa düşdü menim ömür yoluma. Rayona gederken avtomobil qezasına düşdük. Yoldaşımı xilas etmek mümkün olmadı. Kiçik qızım ağır veziyyetde yaralandı. Onu Allahın kömeyi ile hekimler xilas etdiler. En çox ayaqları zedelenmişdi. Uzun müddet xestexanada yatdı. Sonra hekimler heç vaxt geze bilmeyeceyini dediler. İki qızımla tek qaldım. Ne qapımı açan oldu, ne derdimi soruşan. Çox ağır günler yaşadıq. Evde olan bütün eşyaları satdım. Sonra evi de satmaq mecburiyyetinde qaldım. Artıq ne tutacaq budaq, ne açacaq qapı qalmışdı menim üçün.
“Dost dar günde belli olar“ deyibler. Doğru imiş. Etrafıma baxanda süfre dostlarımızdan eser-elamet qalmamışdı. Son çare olaraq böyük qızımı uşaq evine verdim. O vaxtlar beş yaşı var idi Aytekinimin… İndi çox peşmanam. O vaxtdan indiyedek ne geceleri yata bilirem, ne de vicdan ezabı meni gündüzler sakit qoyur. Kaş ki o günleri qaytara bileydim, balamı göre bileydim… Derdimi sene danışıb, bir az yüngülleşdim. İndi sen danış, kimsen, niye bütün günü arxamca düşmüsen?
Dilim tutuldu… Her şeyi anlamışdım. Ancaq özümü topladım:
— Bilirdim dualarımın cavabsız qalmayacağını, bu günün mütleq geleceyini. Ailemin heyatda olduğunu ve meni sevdiyini… Aman Allahım, her halda xoşbextlik dedikleri şey bu an menim yaşadığım hisslerdir. İller uzunu hesretinde olduğun qızın menem, senin Aytekininem. Yuxudurmu, gerçekdirmi, hele özüm de derk ede bilmirem. Ömrüm boyu, söykenmeye bir ana qucağı axtaranda, xestelenende ana nevazişini her şeyden çox arzulayanda, soyuq qış günlerinde qışın özü kimi buz divarların arxasında tenha qalanda, soyuqdan yox, kimsesizlikden titreyende, fikirlerine ehtiyacım olan sirdaş axtaranda ve elim sene çatmayanda bu anın bir gün geleceyini düşünmek bele çox şirin gelirdi insana. Qoxunu duyacaq qeder
Aglatdi meni»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç