Yazacagim meqale qisa olacaq, isanlarin dara duwduyu zaman allahim niye meni ewitmirsen,niye meni bele, pis veziyyetimde tek qoymusan sozlerine cavab olacaq.
Bir gun insan ovladi uzaq bir sefere cixir allahutala ile (estagfrullah). Yollari cox uzaq, dere-tepe, qizmar gunew ve sehraliq. Insan ovladi yol ucun lazim olan azuqesinini de goturmuw olur. Bunlar bir nece gun yol gedirler. Insan ovladi tez tez arxaya baxir arxalarinda qalan izlerin cut oldugunu gorur yoluna davam edir. Artiq 10 gundu yol geden insan ovladinin yemeyi icmeye suyu qurtarir, goze gorunmeyen ucsuz bucaqsiz sehra insani yorur elden salir. Gozleri ise arxada qalan izlerde olur. Bir nece gunde bu minvalla halsiz taqetsiz geden insan acliqdan ve sussuzluqdan cox eziyyet cekir. Birden arxaya baxanda izlerin tek oldugunu gorub allahim meni bele bir yerde bele veziyyetde tek niye qoymusan, niye mene komek etmirsen deyir.
Allah tala:niye bele duwunursen ey insan deyir.
Insan:allahim yemeyim suyum qurtardiqdan sonra haldan taqetden duwdum, arxaya baxanda gordum ki artiq yoxsuz, ancaq bir ayaq izi var arxamda, deyir.
Allah tala: ey insan hemin o tek qalan ayaq izleri senin yox menimdi, sen ise taqetden duwenden sonra menim qollarim uste gedirsen.
Bizi yaradan goze gorunmeyen allah butun yaratdiqlarina el tutur, hec vaxt darda qoymur