Epiloq:
Sev"m"irem!
Yasemen Elizade ailesinin tek qızı idi. 10 il övlad hesreti çeken ailenin üzünü güldürmüşdü amma o 2 yaşında olanda qorxunc bir heqiqet üze çıxdı: hekimlerin sehvi neticesinde esla yeriye bilmeyecekdi! Yegane övladlarının bedbextliyine çox ağlasalarda onu xoşbext böyütmek üçün ellerinden geleni etdi ailesi. İller keçdi ve böyüdü Yasemen. Sanki talehin ondan aldıqlarının evezine olduqca gözel ve ağıllı idi.
Lakin 18 yaşında genc bir qız üçün çetindi elil arabasına mehkum olmaq. Xüsusi ile de 14 yaşından beri yaraşıqlı bir oğlana-Aydına aşiqse...

Bölüm 1 Sev"m"irem!

Yasemen uşaqlıqdan adet etdiyi kimi bir kitab götürüb liftle heyete düşdü. En sevdiyi romanı-"Çalıquşu"nu vereqledikce arada dostları ile söhbet eden Aydına baxırdı. Aydın dostları ile söhbet ederken birden üzünü çevirib Yasemene baxdı, Yasemen tez utanıb gözlerini yere dikdi. Gülüşme sesleri eşidib başını qaldıranda Aydını qarşısında gördü:
-Niye çox baxırsan mene?
-Men...men..
Aydın eyilib utancından qıp-qırmızı olan Yasemenin gözlerinin içine baxaraq soruşdu:
-Belke aşiq olmusan mene?...
-Ne?..
Belke de neçe illerdir gözlediyi an gelmişdi Yasemenin. Heyacan, utancaqlıq ve sevgi qarışıq hisslerle elindeki kitaba baxaraq düşündü: "göresen niye bele edir axı? Belke...belke o da meni sevir...ilahi yeni bu doğurdan baş verir, yoxsa yene bir xeyaldı?"
Bu düşüncelerle başını qaldırıb Aydının gözlerine baxdı. Sevgi görmeyi ümid etdiyi gözlerde gördüyü tek şey rişxend ve kinaye idi. Beynine ildırım kimi çaxan fikirle bayaqki gülüşlerin menasını indi anladı-"demek tek istediyin menim kimi aciz qızla mezelenmekdir!"
Biraz evvel heyacandan eserken, indi tek hissetdiyi şey -qezeb!
Bu an Aydın biraz eyilerek pıçıltıyla dedi:
-Belke öpüm seni?...
Bu son cümle Yasemenin sebrini daşıran son damla oldu. Kederli baxan gözlerinde ani qığılcım yandı sanki ve yüksekle:
-Ne dedin?
Aydında sesini yükselderek:
-Dedim belke öpüm seni?
-Doğurdan?
-He...

[1] 2 3 ... 95 >>