menim evezime edirdiler. Eslinde menim yaxşılığım üçün edirdiler amma o vaxt mene qeribe gelirdi bu. Özümü o qeder aciz hiss edirdimki onların yanında... Sanki heç neyi özüm ede bilmeremmiş kimi davranırdılar mene ve men de artıq buna inanmağa başlayırdım. Amma siz uşaqlarla bele deyildi. Mene yazığınız gelmirdi, heç nede mene kömek etmirdiz, sizin yanınızda özümü aciz hiss etmirdim, istediyim her şeyi ede bileremmiş kimi gelirdi mene. Heyatımın en gözel illeri idi sizinle keçirdiyim iller. Böyüyende sonra heç kes mene sizin kimi baxmadı. Heç vaxt heç kesden kömek istemesemde, her şeyi özüm etsemde insanların mene olan baxışını deyişe bilmedim. Ha haqqlarını yemeyim birce Gülnarla Nunu...yeni Niluferin esla mene yazığı gelmedi. Başqa mene baxan bütün gözlerde tek bir şey gördüm-merhemet!...
Aydının üreyi ağrıyırdı. Sadece inadkar qızcığaz zenn etdiyi Yasemenin yaşadıqları ona bele ağır gelirdi. Onsuzda ezab çeken bir qıza sırf öz qüruruna göre ezab verdiyi üçün özüne nifret etdi o an. Yumruğunu sıxıb özüne "axmaq" deye pıçıldadı. Bunu eşiden Yasemen başını qaldırıb soruşdu:
-Ne?
-Yeni axmaqlar. Onlar çox yox, 2 gün seninle yaşasalar sene yox, mene yazıqları geler. Senin kimi inadkar, dediyim dedik, zalım birine merhemetle baxmaq üçün axmaq olmaq lazımdı. Eh neynek, camaat ne bilsin men yazıq senin elinden neler çekirem-deyib heqiqeten fağır bir görkem aldı Aydın.
Yasemen Aydının bu halına ürekden gülmeye başladı.
Aydın Yasemenin gülüşüne baxıb gülümseyerek düşündü: "Gül, hemişe gül gözelim. Senin gözünden bir damla yaş axıdanı öz ellerimle öldürerem! Heç kese icaze vermerem seni incitsin, menden başqa..". Gece saat 2-ye kimi uşaqlıqlarından, davalarından, xatirelerinden danışıb güldüler. Her ikisi ilk defe bu qeder mehriban, bu qeder semimi idiler. Oyunlar, inadlaşmalar olmadan sadece söhbet edirdiler. Uşaq vaxtıda hemişe dalaşsalarda iki yaxın dost idiler. İndi ise heyat yoldaşı. Böyüdükce uzaqlaşmışdılar, yadlaşmışdılar. Amma Yasemenin içinde ele böyük

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 95 >>