görünürsüz, hele bu xestexana paltarı size nece de yaraşır- deyib gülmeye başladı. Gelenin Yasemen olduğunu gören Aydın ve Afet xala qorxu qarışıq teeccüble bir-birlerine baxdılar. Yasemen ise heç ne eşitmediyine inandırmaq üçün olduqca şen ifadeyle onlara baxırdı.
-Ay gör kim gelib. Gözel balam Yasemen. Senin sayende yaxşıyam qızım. He, gözele ne yaraşmaz ki
Bu kimi zarafat ve gülüşlerle söhbet devam edirdiki Afet xala sesini alçaldaraq:
-Yasemen, qızım yaxına gel. Sene bir söz demek isteyirem.
-Buyur Afet xala.
-Qızım bilirsen ki, senin atanla Aydının atası tekce iş yoldaşı deyildiler, hem de çox yaxın dost idiler. Sen doğulanda Aydının üç yaşı var idi, rehmetlik heç senin qırxın çıxmamış atandan söz aldıki böyüyende sizi evlendirsinler. Artıq böyümüsüz, oğlumun ALLAHa şükür işide var, evide. Sen de Maşallah gözel-göyçek qız olmusan. İndi isteyirem sizi evlendirek. Hem rehmetliyin arzusu gerçekleşer, hem de gözüm arxada qalmaz. Ne deyirsen qızım?
Yasemen bu sözleri dinlerken beyninde durmadan "men o şikestle evlenmeyecem!" cümlesi cingildeyirdi. Bu an tek istediyi durmadan seslenen o cümleden qurtulmaq idi. Heyatının en xoş günü olmalı idi bu gün, amma o bir cümle heyatının en qorxunc gününe çevirdi. "ALLAHım nolardı eşitmezdim o cümleni. Qapıya yaxınlaşdığım anda alaydın canımı. Belke...belke onda gerçekleşen xeyalıma sevinerdim doyunca. Yox! Yox Yasemen. Seni istemeyeni sende isteme! Unutma sen Yasemen Elizadesen."
-Yox! Yox Afet xala, men esla evlenmerem Aydınla.
-Niye qızım?
Yasemen bu sualı heç gözlemirdi. Sevdiyin insanı istememek üçün behane tapmaq ele de asand deyildi.
-Çünki...çünki...şey, Aydın biraz qız kimidi.
-Ne?!
-Ne?!
Aydın ve Afet xalanın bu qeder teeccüblenmesi boşuna deyildi. Hündür ve ezeleli bedenli, qara qaş-qara göz, indiye kimi onlarla sevgilisi olmuş bir oğlana "qız kimidir" demek çox gülünc ve absurt idi.
Yasemende dediyi sözlerin menasın sanki indi anladı. "Ela! Yüzlerle behane varken sen get en menasızın

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 95 >>