bitirmek isteyirdi. Aydının "Yasemenim" sözünü eşidib, onun telefonda olduğunu anlayıb özünü toplayaraq son sözlerini demek istedi. Yeterince incidilmişdi ve bundan bezmişdi artıq. Derinden nefes alıb özünden emin şekilde söze başladı:
-Bağışla Aydın.
-Ne?
-Evvelki heyatını elinden aldığım üçün meni bağışla ve narahat olma, heyatını sene qaytarıram. Men beleyem ve ömrümün sonuna kimi bele olacam. Bizimki bir oyun idi ve bu oyun da artıq bitdi! Sen öz heyatını yaşa, men de öz heyatımı. Elvida-deyib telefonu söndürdü.

Aydın eşitdiklerinin tesirinden çıxa bilmirdi. Beyninde durmadan bu fikir seslenirdi: "men onu itirdim...". Bu
cümleden dehşete gelirdi sanki. Ruhsuz halda üzünü çevirdikde Xeyalenin hele de sevincle gülümsediyini görüb pıçıldadı:
-Öldürecem seni...
Xeyale:
-Ne?-deyib teeccüble Aydına baxdı.
Aydın bedeni saran qezeble ayağa qalxıb bağırdı:
-Öldürecem seni! Sene göre Yasemeni itirdim men!
-Aydın sen ne danışırsan? Men seni ondan xilas etdim.
-Ne xilas? Sen meni sevdiyim qızdan ayırdın!
Xeyale:
-Ne sevgi Aydın? Sen onu sevmirsen, seve bilmezsen. Men seni bir ömürü elil bir qızla keçirtmekden xilas etdim. O qız ele qürursuzduki, onu sevmeyenle evlenib. Uşaq meselesini öyrenenden sonra bele zeli kimi sene yapışıb qaldı.
Aydın esebden eli titreyerek Xeyaleye yaxınlaşdı. Eliyle boğazından yapışıb bütün gücüyle sıxıb pıçıldadı:
-Eger Yasemeni hemişelik itirsem, cehennemin dibinde de olsan tapıb seni öldürerem! Men onu sevirem! Her kesden, her şeyden çox sevirem. O yanımda olmasa yaşaya bilmerem. Onsuz ne özüm yaşayaram, ne de onu menden ayıranları yaşadaram!
Xeyale az qala
Xeyale az qala boğulacaqdı. Aydının itelemeye çalışsada gücü çatmırdı. Artıq Aydının onu öldüreceyinden qorxmağa başlayırdı, son gücünü
toplayıb çetinlikle dedi:
-Aydı..Aydın boğul..uram...
Aydın son defe boyununu sıxıb elini boşaldıb:
-ALLAHa yalvarki Yasemen meni bağışlasın, yoxsa elimden qurtula bilmezsen!-deyib Xeyaleni iteledi.
Aydın

<< 1 ... 66 67 [68] 69 70 ... 95 >>