saatlardır hemin parkda gezirdi. Heç ne hiss etmirdi, ne getdikce güclenen yağışı, ne de soyuq küleyi. Sadece düşünürdü... Renanı gönderen "Naile" ele Xeyalenin özü idi, o da onun telesine düşmüşdü. Eslinde özü bile-bile o "tele"ye düşmüşdü. Aydını mehv eden de bu idi. İnsanın sevdiyini öz günahı ucbatından itirmesi çox ağırdı. Sevdiyi...ilk defe idi Yasemeni sevdiyini etiraf edirdi, amma bu etirafı Yasemenin elini tutub gözlerine baxaraq etmek evezine, heyatını mehv eden qıza demişdi. Tanıyırdı Yasemeni...öz Yasemenini, eger o "elvida" dedise, her şey bitdi demekdi. Amma bitmesini heç istemirdi Aydın, niye de istesinki?. Xoşbext idi, ona toxunmasa da, hemişe dalaşsalarda Yasemenin onun olması bes edirdi Aydına. Bütün heyatını sadece Yasemenin gözlerine baxaraq
keçire bilerdi. Hissleri bele idi, bes emelleri? Axmaq qüruru, nefsi, ağılsızlığı onun her şeyini elinden almışdı, daha doğrusu onun herşeyi olan Yasemeni ondan almışdı. Nifret edirdi özüne... Yasemenin gözünde bir damla yaş görende bele ölerken, onu ağlatmışdı. Özünü nece bağışladacağını bilmirdi, tek bildiyi Yasemeni geri qaytarmasa esla xoşbext olmayacağı idi. Amma o xoşbext olmaq isteyirdi. Başqasıyla yox, sadece sevdiyiyle-Yasemenle...

Aydın gece saat 1-de eve geldi. Bir anlıq qapının ağzında dayanıb eve baxdı, gözlediyi kimi Yasemenin getdiyini hiss etdi. Acı-acı gülümseyerek elindeki şüşedeki içkiden bir qurtum içdi. Asta addımlarla Yasemenin otağına teref getdi. Otağa girib, daha da ireli getmeye cesaret etmeden divara söykendi. İçkiden biraz daha içib öz-özüne danışmağa başladı:
-He Aydın, bu otağa üçüncü defedi gelirsen. İkisinde öz günahın ucbatından qovuldun, indi ise ömrünün sonuna kimi bu otaqda qala bilersen-deyib qeh-qehelerle güldü, birden gülmeyini kesib devam etdi:
-Ömrünün sonuna kimi tenha, Yasemensiz qal burda. Çünki sen Yasemene layiq olmayan eclafın birisen! Amma onsuz yaşaya bilmirem...bacarmıram... Meni terk etdiyi heç bir gün deyil men artıq ölürem, onsuz bir ömür...

<< 1 ... 67 68 [69] 70 71 ... 95 >>