buraxdığı anda, bilerek buketi yere salıb süni teessüfle başını yelleyib:
-Bilmeden oldu, heyif. Amma yerdeki parkete çox yaraşır, ele orda qalsın-deyib kinayeyle gülümseyerek Aydına baxdı.
Aydın Yasemenin bu hereketinden biraz tutulsada zorla gülümseyerek:
-Nece isteyirsense gözelim.-deyib derinden nefes alıb devam etdi:
-Yasemen men üzr isteyirem bağışla meni. İnan her şey Xeyalenin planı imiş. Bilirsen Renanı da o gönderibmiş. Boynuma alıram, men böyük sehv eledim ve çox peşmanam. Amma emin ol onunla aramızda heç ne olmayıb, heç elini bele tutmamışam. Meni bağışla, qayıdaq evimize. Söz her şey yaxşı olacaq, esil aile kimi olacayıq. Hem men seni...

Aydının sözünü bayaqdan ona boş nezerlerle baxan Yasemen kesdi:
-Yanılırsan Aydın, biz esla esil aile olmayacağıq, esla... Problem senin o qızla ne yaşaman deyil, problem sensen. Daha doğrusu problem bizim uşaqcasına emellerimizdi. Evlenmeyimiz xetaydı ve buna devam etmeyin ancaq ikimize zereri olacaq.

Aydın Yasemenin bu qetiyyetinden biraz çekinse de, "yox gözelim, seni bu qeder severken itire bilmerem"-düşünüb:
-Sene ele gelir. Men evlenmeyimize peşman deyilem ve esla peşman olmayacam-deyib gülümsedi.
Yasemen:
-Nece peşman olduğunuzu özünüz dünen etiraf etmişdiniz Aydın bey. Hem bizim evliliyimiz onsuzda oyun idi-deyib kinayeyle gülümsedi.
-Ne oyun? Halımıza bax normal er- arvadlar kimi dalaşırıq.
Yasemen:
-Pah, bizim neyimiz normal olduki, evliliyimizde normal olsun-deyib gözlerini süzdürdü.

Aydın heç ne demeden elini uzadıb Yasemenin elini tutdu. Yasemen çekmeye çalışsa da buraxmadan onun gözlerine baxıb insanın ruhunu oxşayan ses tonu ile danışmağa başladı:
-Bir evliliyi esl eden nedi bilirsen gözelim? Sevgi... Men seni sevirem, demeli evliyimiz artıq bir oyun deyil...

Yasemen eşitdiklerine inana bilmirdi. Aydın onu sevirdi? İllerdir eşitmeyi arzuladığı cümleni eşitmişdi. Üreyi süretle döyünmeye başlamışdı, sanki bedeni od tutub yanırdı. Ne deyeceyini bilmeden Aydına

<< 1 ... 71 72 [73] 74 75 ... 95 >>