Biraz axmaq-filandı amma romantikadan başı çıxır.
Yasemen üzünü çevirib vecsiz nezerle refiqesine baxıb, başını yelledi. Telefonunu çıxarıb Aydına zeng etdi.

Aydın telefonuna gelen zengin Yasemenden olduğunu görüb, qalib gelmiş kimi gülümseyerek telefonu açdı:
-Xoşuna geldi gözelim?
-Menim şeirimle, mene serenad oxuman?
-Neynim, çox gözel şeirdi, men esla belesini yaza bilmezdim. Hem bezi yerlerini deyişdirmişem, sen "deyemmedim" yazmışdın. Yasemen bağışladın meni?
-Anlamırsan he Aydın? Senin sözlerin meni incitmedi, ayıltdı. Sen meni bele qebul etmek istemedin ve ya ede bilmedin. Bu ne o qızla, ne de senin sevgine inanmağımla bağlı deyil, bu menim özüme olan hörmetimden yaranan problemdi. Men bir ömürü seninle "göresen o menden utanır? Peşman deyilki? Bezmeyibki?" suallarından eziyyet çekerek yaşaya bilmerem. Yeni sen ne etsende, artıq biz esla bir yerde ola bilmerik. Meni anlamağa çalış. Men seni bağışlamışam, sen meni bağışla...
Aydın eşitdiyi sözlerden donub qalmışdı. Eslinde her şeyin düşündüyünden daha ciddi olduğunu anladı. Yasemenin sadece qısqanclıqdan, ona xeyanet edildiyini düşündüyünden bele etdiyini zenn edirdi, amma Yasemenin incikliyi daha derin imiş. Bir anlıq ne deyeceyini bilmedi. Düşündü: "bir ömür Yasemenle keçirsem peşman olmaramki? Yasemensiz keçen her saniyeme peşmanken, onla keçen günlerime peşman olmaq..."-bu fikirden gülümseyib danışmağa başladı:
-Yasemen incime amma, sen biraz sefehsen.
-Ne?!
-Qulaq as gözelim, men seni sevirem. Eger Aydın
Memmedov birini severse, aldığı her nefesde artan bir sevgiyle sever, onun gözlerine bir defe baxmaq üçün ömrünün qalanını feda edecek qeder sever, bir nefes qeder yaxınken toxunmağa qıymayacaq qeder sever ve bir defe severse ömrünün sonuna qeder sever. Bu sözlerimden sonra bele seninle heyatımı keçireceyime peşman olacağımı düşünürsense biraz yox, çox sefehsen.
-Özünsen sefeh!

Yasemen son sözlerini deyib telefonu söndürdü. Eslinde eşitdikleri çox xoşuna gelmişdi. İçinde

<< 1 ... 74 75 [76] 77 78 ... 95 >>