axan gözlerini.

Sen idin menim qoruyucu meleyim,
İlk sevgim, tek sevgim ve son nefesim.
Amma unutma bunu esla sevgilim,
Men sonsuzadek olacam senin.

Gelme daha her gün meni görmeye,
Görmeyim kederini, eşitmeyim ahlarını.
Niye unutmursan axı meni sevgilim?
Göz yaşların yandırır soyuq mezarım...
Aydın oxuduğu şeirden tesirlenib defteri örtüb, içine dolan sebebini bilmediyi kederden qurtulmağa çalışdı.

Yasemen yolun ortasında çökekden qurtulmağa çalışırdı. Tek bacarmayacağını anlayıb Niluferi gözlemeye başladı. Hele de qorxmurdu. Avtomobiller yanından yavaşca keçirdi. Lakin birden siqnal sesine diksini yana baxdıqda son süretle üstüne gelen maşını gördü. Avtomobil böyük süretle getdiyi üçün ne dayandıra, ne celd dönüş ede bilirdi sürücü, elinden sadece siqnal vermek gelirdi. Yasemen çökekden vaxtında çıxa bilmeyeceyini anladığı üçün sehirlenmiş kimi ruhsuzca üstüne gelen maşına baxırdı. Sadece gözlerini yumdu...son gördüyü avtomobilin işıqları...son eşitdiyi güclü zerbe sesi...son sözü: ALLAHım indi yox...
Heyatımız bir qaçış yarışına benzeyir. Durmadan qaçarıq finish'e-arzularımıza doğru. Lakin ne qeder qaçsaq da yarışın sonu gelmez. Her yeni arzu finish xettini bizden daha da uzaqlaşdırır. En dehşelisi bilirsiz nedir? Yorulmaq...

Aydın yorulmuşdu... Heyatdan, elinde zenn etdiyini itirmekden, sevgisine yaxınlaşdığını sanarken ondan daha da uzaqlaşmaqdan...
Bir yuxu kimi gelirdi ona...gece yarısı gelen zeng...Niluferin ağlayaraq dediyi sözler...maşını deli kimi sürüb xestexanaya gelmesi. İndi ise xestexana dehlizinde reanimasiya şöbesine teref gedirdi. Heyatında ilk defe bu qeder çox qorxurdu. Qapının qarşısında Niluferin yere çöküb ağladığını gördü. Ne edeceyini bilmeden divara söykenib gözlerini boşluğa dikdi. Ne ede bilerdiki? Sevdiyi qapının arxasında ölümle mübarize ederken, onun elinden gelen tek şey ümid etmek idi sadece. 20 deqiqe keçmemişdiki hekim çıxdı otaqdan. Aydın hekime yaxınlaşıb diqqetle üzüne baxdı. Ne eşideceyini

<< 1 ... 86 87 [88] 89 90 ... 95 >>