bilmirdi ve bundan çox qorxurdu..
Hekim qarşısındaki gencin baxışlarından anladı ne demek istediyini. İllerle bu baxışlar ondan xoş xeber istemişdi. Sonunda derinden nefes alıb söze başladı:
-Qeza çox ağır olub, amma xoşbextlikdenmi, ya da bedbextlikdenmi xanım qız elil arabasında olduğu üçün ciddi fiziki zede almayıb.-deyib gözlerini aşağı dikib devam etdi:
-Lakin başını zerble harasa vurduğundan kelle-beyin travması alıb. Beynine qan sızma ehtimalından şübhelenirik. İndi koma veziyyetindedi. 24 saat erzinde ya ayılacaq, ya da beynine qan sızdığı üçün...-hekim sözünü bitirmeden "ALLAH kömeyiniz olsun"-deyib getdi.

Aydın hekimin sözlerinden sonra yene divara söykendi. Ruhsuz bir beden kimi idi. Ondan sonra olanlar sanki yuxu kimi gelirdi ona. Öz anasının, Yasemenin ailesinin gelmesi, teselli sözleri, dualar, göz yaşlar...bütün bunlar kabusun parçasıydı sanki. Saatlar keçmek bilmirdi. Eslinde Aydın bilmirdi bu saatların keçmesini isteyir, ya yox. Bu saatlar Yasemenin heyatının en qorxunc, ya da son saatları ola bilerdi.
Gece saat 4-de artıq döze bilmedi Aydın. Xestexanadan qaçaraq çıxıb maşınına mindi. Bu olanlardan qaçmaq isteyirmiş kimi son süret sürürdü boş küçelerde. Artıq getdiyi küçeleri tanımırdı. Heç bilmediyi bir küçede gözüne kiçik bir mescid sataşdı. Maşını saxlayıb bir anlıq düşündü, sonra qetiyyetle aşağı enib mescide teref addımladı. İçeri girdiyi anda üreyine qeribe bir hiss doldu. İlk defe idi bir mescide girirdi. ALLAHa inanırdı, amma bu yaşına kimi heç dua etmemişdi. İndi de ne edeceyini bilmeden dizleri üste çökdü. Üreyinden dua etmek, Yasemeni ondan almaması üçün yalvarmaq keçirdi. Amma nece edeceyini bilmirdi. Sadece üreyinden "ALLAHım yalvarıram"-deye keçirmek gelirdi elinden. Artıq 1 saatdan çox idiki o veziyyetde idi ve özü de hiss etmeden gözlerinden yaş süzülürdü. Birden kiminse içeri girdiyini hiss etdi. Bir qoca qarşısında sübh namazı qılmağa başladı. Namazı bitirdikden sonra sevincle şükr edirdi durmadan. Birden arxaya

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 95 >>