Sadece sefeh kimi bir herfin hökmüne boyun eyirsen. Sen meni sevirsen gözelim...-deyib Yasemene heç ne demeye imkan vermeden dodağından öpdü. Ayrıldıqdan sonra gözlerine baxıb dedi:
-Etiraf et, sevirsen.
Yasemen uşaq şıltaqlığı ile:
-Sevmirem-deyib gözlerini süzdürdü.
Aydın:
-Yaxşı, onda sen etiraf edenedek öperem seni-deyib bic-bic gülümsedi.
-Heç de bele. Hekimler qovar seni.
-Amma eve gedeceyik. Onda kim mane olacaq gözelim?
Yasemen:
-Men esla sene yalvarmayacam axı-deyib qalib gelmiş kimi gülümsedi.
Aydın Yasemene menalı-menalı baxıb:
-Sen sağal, eve gedek. Emin ol yalvaracaqsan...senden el çekmeyim üçün-deyib göz vurdu.
Yasemen Aydının ne demek istediyini anlayıb utancdan qızararaq gözlerini ondan qaçırdı.
Aydın elini uzadıb Yasemenin saçlarını sığallayaraq, insanın ruhunu oxşayan ses tonuyla dedi:
-Men seni çox sevirem. Çoxdandı sevirem... İlk sevgim, tek sevgim, son nefesim sensen Yasemenim... Sen de meni sevirsen he?
Yasemen Aydının gözlerine baxıb gücle
eşidilen terzde pıçıldadı:
-Sevirem... Çox sevirem...

1 İL SONRA:
Yene eyni xestexana... Yasemen çarpayıda uzanıb...yene. Amma tek ferq qucağında olan kiçik körpe. Sevinc yaşları axan gözlerini körpesine dikmişdi. Birden qapı zerble açıldı. Aydın telaşla içeri ele girdiki az qala yıxılacaqdı. Özünü toplayıb çarpayının kenarında oturdu. İkisi de sessizce körpeye baxırdılar. Sanki dünyanın en möcüzevi, deyerli canlısına baxırdılar. Eslin de ele idi. İki insanın sevgisinden yaranmışdı o körpe. Çox bextli idi körpe, çünki bir-birini delicesine seven ata-anası var idi.
Sonunda Aydın pıçıltıyla dedi:
-İndi men atayam?
Yasemen gülümseyerek dedi:
-Atasan...
-Sen de anasan?
-Ele görünür...
-Yeni indi biz esl aile olduq?
Yasemen biraz bezgin şekilde üzünü Aydına teref çevirib:
-Aydın ne olub sene? Güya bunları bilmirsen?-deyib gülümsedi.
Aydın Yasemene baxıb:
-Elbetde bilirem gözelim. Sadece bunları senin dilinden eşitmek daha gözeldi.-deyib gülümsedi.

<< 1 ... 91 92 [93] 94 95 >>