atması idi. Atılmaq , unudulmaq, her kese yük olmaq... bax bunlar dehşet idi. Bir vaxtlar cavan idi. Canı sulu idi. O . her kese lazım idi. O bişirmese, yedirmese ailesi ac qalırdı, o yumasa , yığışdırmasa alem deyirdi bir –birine, övladlarını oxşamasa, sevmese kim öperdi, ezizlerdi onları ... heç kim... Bes niye indi o lazımsız, köhne mebel kimidir?

Övladlarını böyütdü, evlendirdi, qızlarını köçürdü... nece xoşbext idi onda. Hele onlar doğulanda , ilk ana hisleri , nece de gözel idi o duyğular. Indi ise her şey mehv olub. O günlerini xatırlayanda sanki başqasını anırdı, başqa qadını. Sonra da neveleri doğulanda, heyatın dadını hiss edirdi o anda. Neveleri “Nene” –deyib üstüne cumanda , Ay Allah , nece de şirindi o günler. Amma indi her şey bitdi. Ne bitdi? O günlermi? O , yoxsa ömür? Yox ömür bitmedi, bitseydi o , ölmeli idi. Bes niye ölmür? Bu günleri yaşamaq üçünmü ölmür? O günleri yana –yana xatırlayıb sızlamaq üçünmü ? Niye? Yaşadığın her günde, her anda bir hikmet var... Bes burda ne hikmet var? Lazımlıdan lazımsıza çevrilmekde ne hikmet ola biler?

Gözlerini yumdu. Üzü bütün qırışmışdı. Ellerinde nese quruluq hiss etdi, onlara baxdı. Bu ellerle nevelerini beleyirdi. Gelin doğuşdan sonra naxoşlamışdı, o da seve -seve gedib ona kömek ederdi. Namiqin balalarını çox isteyirdi. Onları yadına salanda üzüne tebessüm qondu. Heç ne olmaz. Teklik de pis deyil, darıxdırıcıdır, amma esas o, kimise darıxdırmasın. Otağına göz gezdirdi , köhne mebellerine baxdı. Bayaq o da özünü köhne mebele benzetmişdi. Onun cavanlığını xatırladan, xoşbext günlerinin yadiğarı – köhne mebeller. Yox o, onları atmayacaq. Indi ona eziz olan, yaxın olan mehz bu köhne taxta parçalarıdır. Onu tekliyinden xilas eden bu mebellerdir. Onlarla hele çox danışacaq, birge xatırlayacaq, birge derdleşecek... söhbetleşecekdi...

Bunları düşüne -düşüne bayaqdan qarşısında dayandığı pencereni açdı. Heyat davam edirdi. Ağaclar tumurcuqlayırdı. Yaz nefesi duyulurdu. Uşaqlar heyetde oynayır... kimlerse

<< 1 2 3 [4] 5 >>