bir pencereden işıq evezine zülmet boylanırdı üzüne. Heyatının menası pis verdişlere alışan insanlar kimi addım-addım gözellikden, aydınlıqdan uzaqlaşırdı. Özünü her şeyi ola-ola yoxsulların en yoxsulu, kimsesiz hiss edir, defelerle kardioqrammasını çıxarıb hekim reyi almasına baxmayaraq, üreyinin hele de sinesinde olduğuna inanmırdı...

Son zamanlar bir neçe gencin intihar etmesi, sanki, onu yuxudan oyatmışdı. İşden gelerken yolüstü tezyiqini yoxlatmışdı. Hekim: “Sen bu qeder aşağı tezyiqle nece yaşayırsan?” demek istese de son anda cümlede bir balaca deyişiklik edib: “Nece yeriyirsen?” - demişdi. Bir neçe defe yemek zamanı qaşığı ağzına apara bilmemişdi. Anası, ailesi de ne edeceklerini bilmirdiler. Başındakı qara fikirler getdikce aydınlaşır, qeti qerara gelmek üçün yollar arayırdı. Şefa tapması üçün verdiyi nezir-niyazın sayını itirmiş anasının, çox şeyi anlamayan uşaqlarının gözlerinin içine baxmağa, onların resmini könlüne, gözüne hopdurmağa çalışırdı...

Evde un azalmışdı. Deyirmana getmeli oldu. Qaşları, kirpikleri un kimi ağarmış, heyat eşqi ile dolub-daşan deyirmançı diqqetini çekdi. Her teref yayın istisinde yanıb-qovrulsa da deyirmanın etrafındakı xeyli erazini ehate eden yamyaşıl bağında cürbecür ağaclar becermiş, otunu biçib yığmış, işlenmekden barmaq eninde qalmış deryazı da qoz ağacının budağından asmışdı. Bir anlığa özünü deryazın yerinden asılmış kimi gördü ve derhal da suda boğulan insanlar kimi var gücü ile silkinib xeyaldan ayıldı.

Yaşıllığın bir terefinde cerge ile düzülmüş bir neçe arı peteyinin deliyinden vızıltı ile girib-çıxan arılar da ele o deyirmançı sahibleri kimi etrafa heyat eşqi yayırdılar. Rehmetlik atası da arı saxlayardı. O dövrlerin balı kimi saf ve şirin günlerini kim qaytara bilerdi ona...

Deyirmandan gelenden sonra, sanki, bir az rahatlanmışdı. Neçe illerden beri birinci defe idi ki, geceni yaxşı yatmış, seherin dadını duymuşdu. Cüme günü idi. Könlünden keçdi ki, gedib rayon merkezinde yaxşıca gezib gelsin. Cüme

<< 1 [2] 3 4 5 >>