Bir vaxtlar yaşı 90-a çatan, ancaq 90-dan (belke de, 60-dan) genc görünen bir adam yaşayırdı. Etrafındakılar onu çox sevir ve tez-tez: “Bu gencliyin sirri nedir?” – deye soruşurdular. Qoca ise her defe bu sualı eşidende gülürdü. Ancaq bu suallar get-gede çoxaldı ve qoca bu suallara cavab vermeyi qerara aldı. Ancaq bu suallara en asan nece cavab vere bilerdi? Elbette ki, en yaxşısı onları evine yemeye devet etmek idi. Nehayet, bir gün qoca onların hamısını evine yemeye devet etdi. Üstelik, hamısına: “Bu yemekde size sirrimi açacağam,” – dedi. Nehayet, o gün çatdı. Yemekler yeyildi, çaylar içildi, söhbetler edildi. Artıq vaxt da xeyli gec idi. Ancaq qoca hele de gencliyinin sirri barede bir kelme de dememişdi. Hamı, “Göresen, bu sirr ne vaxt açılacaq”, – deye maraqla gözleyirdi. Bu vaxt qoca üzünü xanımına tutdu ve:

- Xanım, get anbardan bize bir qarpız getir, – dedi.

Xanım derhal ayağa qalxdı ve “qaşla göz arasında” bir qarpız getirdi. Qoca eli ile qarpızı yoxladı ve sonra da:

- Xanım, deyesen, bu kaldır. Get, bize başqa bir qarpız getir!.. – dedi.

Xanım bu qarpızı götürdü ve yerine başqa bir qarpız getirdi. Qoca onu da eli ile yoxladı ve yene de:

- Xanım, sene zehmet olacaq ancaq, deyesen, bu qarpız da kaldır. Get, bize başqa bir qarpız getir!.. – dedi…

Ve belece qoca bunu dörd defe tekrarladı. Nehayet, qoca beşinci qarpızı beyendi ve kesenden sonra qonaqlara payladı. Hamı qarpızını iştaha ile yeyirdi ki, bizim qoca dedi:

- Heee qardaşlar, bax menim gencliyimin sirri budur!..

Hamı bir-birinin üzüne baxdı. Ve tebii ki, heç kim heç ne başa düşmedi. Ve hamı bir ağızdan:

- Axı sirr bunun harasındadır?! – dedi.

Qoca güldü:

- Qardaşlar! – dedi. – O gördüyünüz qarpız anbarda bir dene idi. Men xanıma “get başqa qarpız getir” dedikce o da anbara gedir ve yene de o qarpızı getirirdi. Bir defe de olsun: “Anbarda bir qarpız olduğunu bilirsen, bes niye mene bu qarpızı daşıtdırırsan?” – demedi. Meni sizin qarşınızda utandırmadı. Bax, men bütün

[1] 2 >>