" Cin kimisen " deyirdiler onun haqqında. Cin kimi hiyleger idi, heç kim onu aldada bilmezdi. Bele tanınmağından çox xoşlanırdı, iş yerinde, küçede ve bayırda, hansı dükana girirse, dükançıların canına velvele düşerdi. Tez onu başdan etmek isteyerdiler.
Adı üstünde; cin kimi idi Emirxan.
Meyve-terevez satanlar, qessablar, baqqallar daha neçe onu tanıyan dükançılar onunla bazarlıq etmekden bezib usanmışdılar.
- Emirxan, heç olmasa, birce gün qiymet öldürme, bir defe heç olmasa bize inan- deyirdiler, amma Emirxan söz eşitmirdi.

Bir mal alınca, çene-boğaz olardı. Almanın kilosu bir lire idise, mütleq onu yarım lireye salardı. Danlaqlara, söyüşlere fikir vermezdi, ne qeder müqavimet gösterseler de xeyri olmazdı. Getmez, bazarlığını davam ederdi.
Dükançıların bir işi görmezden evvel " bismillah " demeleri onu hövseleden çıxardardı.
- Nece yeni, " bismillah " deyen kimi mal qiymetemi minir? Belke, bereketlenir? - deyerdi istehza ile.
Dükançılar bu sözlerin qarşısında " tövbe " deyerdiler.
Evde de bele idi Emirxan.
Heyat yoldaşı Aynurla her gün bismillah demeyin üstünde mübahise düşerdi.

Aynur imanı möhkem bir qadındı. Namazını qılar, Quranını oxuyardı. Gördüyü her bir işin başında bismillah deyerdi. Meselen, eynine paltar geyerken, dolabı, qapını açarken, yerden qalxarken, kresloya oturarken, her hereketin başında bismillah çekerdi.
Off...! - deyerdi Emirxan, Daha besdir...!
Arvadını çox severdi. Severek evlenmişdi. Onun terbiyesine, exlaqına söz de ola bilmezdi. Onunla qurduğu aile heyatından çox razı idi. Herçend ki, uşaqları olmamışdı, amma yene xoşbext idi.
- Ah xanım... - deyirdi, senin bu bismillahların olmasa idi...
Bezen esebleri pozulur:
- Söyleme artıq. Besdir, kifayetdir! -deye qışqırırdı.
Aynur ise izah etmeye çalışırdı:
- Emirxan - deyirdi, bismillah seni niye narahat edir? Men bismillah deyende rahat oluram. Bismillahla heyatım rahatlıq tapır.
Emirxan gülerdi:
- Desene derman kimi...
Bir de görürsen ki, yemek yeyirler... Aynur

[1] 2 3 4 >>