Leyla pencereye yaxinlashib chole baxdi, İlhame hele gorunmurdu. Eslinde danishdiqlari vaxta hele vardi. Buna baxmayaraq bayaqdan neche defe kucheye baxmishdi. Sevimli refiqesinin gelishini gozlemeye sebri chatmirdi. İlhame onun ushaqliq refiqesi idi, ushaqliginin "canli gundeliy"i idi dese yanilmazdi. Ona gore "gundelik" deyirdi ki, ushaqliqda olmush, sonradan unutdugu hadiselerin choxunu İlhame xatirlayirdi. Bir kuchede boyumush, eyni mektebde oxumushdular. İndi de aile qurandan sonra eyni sheherde yashayirdilar. İlk evvel meishet qaygilari, ushaqlar bashlarini qatsa da, sonralar yene elaqe saxlamaga bashladilar. Onlar bir-birini chox gozel basha dushurduler, sohbetleri uzandiqca-uzanir, bitmek bilmirdi. Mektebde oxuyarken, bir choxlarina onlarla sohbet maraqli gelmirdi. CHunki qeybetle hech aralari yox idi. Her defe maraqli movzular tapir ve onu muzakire edirdiler. Bir qeribe xususiyyetleri vardi. En adi bir ishde ne ise gulmeli bir shey tapir, sonra ise ugunub gedirdiler. Her defe onlarin bu hereketine Leylanin anasinin acigi tuturdu: "Az gulun, ayibdir. CHopegulen olmayin!"- deyirdi. Onun yaninda ciddi gorunush alsalar da, sonra gulmeklerini saxlaya bilmirdiler. Eh...Ushaqliq... Qaygisiz ushaqliq illerine xasdir bunlar. Axi dunya hele onlar uchun bir nagil idi... Bunlari xatirladiqca Leylanin dodaqlari qachdi, yun shalini chiynine salib heyete dushdu. Artiq payiz gelmishdi. Payizin ilk gunleri olmasina baxmayaraq havalar chox soyuq kechirdi. Neche gundur ki, ara vermeden yagish yagirdi. Bu gun ise sanki bir yaz gununde oldugu kimi, gunesh chixib shefeqlerini her terefe yaymishdi. Payizi, bu fesilde olan deyishiklikleri chox sevirdi Leyla. Turkler payiza "son bahar" deyirler. Heqiqeten payiz, bahara chox benzeyir: otlarin yeniden cucermesi, bir chox gullerin tumurcuqlayib chichek achmasi, yagishdan sonra havadan gelen xosh rahiye... Payiz, xanim seliqesi ile yaydan qalan tozu temizleyib, her yerde seliqe-sahman yaradir, yuyub-yigishdirirdi. Leyla temiz havani

[1] 2 3 ... 6 >>