ibret verici dini hekaye
Bir vaxtlar uzaq ölkelerden birinde bir kral yaşayırdı. Kral
uşaqlıq dostunu heç vaxt yanından ayırmazdı, hara getse,
onunla bir yerde gederdi. Dostunun qeribe bir xasiyyeti vardı.
Ne iş olsa, “Bunda da bir xeyir var” – deyerdi. Bir gün kral
dostu ile ova çıxdı. Dostu tüfengleri doldurub krala verir, o da
ovunu nişan alırdı. Birden nece oldusa, gülle arxaya açıldı ve
kralın baş barmağını qopardı. Dostu hemişeki kimi yene
“Bunda da bir xeyir var”, - dedi. Kralın bu söze acığı tutdu.
Hem ağrıdan, hem de qezebden, “Sen hansı xeyirden
danışırsan? Görmürsen, barmağım qopdu? Daha bunun harası
xeyirdir?” – deye bağırdı. Bununla da qezebi soyumadı.
Ovdan qayıdan kimi dostunu zindana atdı.
Bu hadiseden bir il keçdi. Bir gün kral adamyeyen bir
qebilenin yaşadığı meşeye ova çıxdı. Kralın heç bir şeyden
xeberi yox idi. Çox keçmedi ki, adamyeyenler onları tutub
yaşadıqları qebileye apardılar. Kendin ortasında tonqal
qurdular. Sonra onların tonqalın ortasındakı direye bağladılar.
Tonqala od vurmaq isteyirdiler ki, kralın bir barmağının şikest
olduğunu gördüler. Sen deme, bu qebilede şikest adam yemek
günah imiş. Ona göre de kralı açıb buraxdılar. Artıq her şey
melum idi. Kral dostuna qarşı haqsızlıq etmişdi. Saraya
qayıdan kimi dostunu zindandan azad etdi. Yanına gedib
başına gelenleri ona danışdı ve “Sen haqlıysanmış.
Barmağımın qopmağında xeyir var imiş. Seni nahaq yere
zindanda saxladığım üçün meni bağışla”, - dedi. Dostu ise
hemişeki kimi “Yox, bunda da bir xeyir var idi” – deye cavab
verdi. Kral, "Dostunu zindana salmaq ne vaxtdan xeyir oldu?”
– deyerek heyret dolu nezerlerle ona baxdı. Dostu ise halını
pozmadan: “Eger men zindanda olmasaydım, seninle birlikde
ova gedecekdim. Sonra da... sonrasını sen menden yaxşı
bilirsen” – dedi...
Unutmamalıyıq ki, her bir uğursuzluğun özü de bir uğurdur..