Bir lisey müellimi bir gün dersde şagirdlerine bele bir teklif eder: "Bir heyat tecrübesine qatılmaq istersinizmi?" Şagirdler çox sevdikleri müellimlerinin bu teklifini tereddüdsüz qebul ederler. "O zaman" deyer müellim. "Bundan sonra ne desem edeceyinize de söz verin" Şagirdler bunu da ederler. "İndi sabahkı tapşırığınıza hazır olun. Sabah hamınız bir plastik torba ve beş kilo kartof getireceksiniz!" Şagirdler , bu işden heç bir şey anlamamışlar. Amma ertesi seher hamısının sıralarını üzerinde kartoflar ve torbalar hazırdır. Özüne maraqlı gözlerle baxan şagirdlerine bele deyer müellim: "İndi, bu güne qeder bağışlamağı redd etdiyiniz her adam üçün bir kartof alın, o adamın adını o kartofun üzerine yazıb torbanın içine qoyun."
Bezi şagirdler torbalarına üç-beş dene kartof qoyarken, bezilerinin torbası az qala haradasa ağızına qeder dolmuşdur. Müellim, özüne "Yaxşı indi ne olacaq?" deyer kimi baxan şagirdlerine ikinci şerhini eder: "Bir hefte boyunca hara gedirsinizse gedin, bu torbaları yanınızda daşıyacaqsınız. Yatdığınız yataqda, mindiyiniz avtobusda, mektebdeyken sıranızın üstünde- hemişe yanınızda olacaqlar." Aradan bir hefte keçmişdir.

Müellimleri sinife girer girmez, deyileni etmiş olan şagirdler şikayete başlarlar: "Müellimim, bu qeder ağır torbanı her yere daşımaq çox çetin." "Müellimim, kartoflar iy vermeye başladı.” Vallah, artıq insanlar qeribe baxırlar mene ." "Hem sıxıldıq, hem yorulduq?" Müellim gülümseyerek şagirdlerine bu dersi verer: "Görürsünüz ki, bağışlamayaraq esl özümüzü cezalandırırıq. Özümüzü ruhumuzda ağır yükler daşımağa mehkum edirik. Bağışlamağı qarşımızdakı adama bir lütfkarlıq olaraq düşünürük, halbuki bağışlamaq en başda özümüze etdiyimiz bir yaxşılıqdır.”

T@lен_Aev [OFF] (18.11.2013 / 12:36)
hmm,ela