Ağıllı insan etrafdakı her şeye ibret gözü ile
baxmağı bacarmalıdır. Bezen qarşılaşdığımız
adamlar öz sözleri ve hereketleri ile bize nümune
olduqları kimi, bezen de ehemiyyetsiz görünen bir
eşya sadece olaraq öz varlığı ile bize ibret vere
biler. Ele adice karandaşı götürek. Qeribe de olsa, besiret gözümüzü azacıq işe salsaq, adi karandaşdakı bezi xüsusiyyetlerden heyat dersi ala bilerik. Karandaşda olan bu xüsusiyyetlere diqqet yetirek: Karandaş her ne qeder gözel ve faydalı sözler yazmağa xidmet etse de, onu yönlendirecek bir ele ehtiyac var. Karandaş özbaşına heç ne yaza bilmez, onu yazdıran olmalıdır. Insan da Allahın hidayeti ve merhemeti olmadan heç ne ede bilmez. Ona her bir hereket üçün qüdret veren, onu
istiqametlendiren Allahdır. Karandaşın ucu tedricen kütleşir ve mütemadi olaraq onu yonmağa mecburuq. Eger karandaşı canlı kimi qebul etsek, yonulmaq ona eziyyet vere biler. Amma bu eziyyetin sonunda bir fayda var. Insanın başına gelen müsibetler de onu üzür. Amma bu müsibetler hem de insanı “yonur, itileyir”. Çetinlikler insanı möhkem edir, ona sebat ve dözüm verir. Şeytanın vesveseleri ile kütleşmiş vicdan sınaqlarla, çetinliklerle itilenir, güclenir. Karandaş sehv edende onu pozanla düzeltmek imkanı var. Sehv qaçılmazdır. Esas olan budur: gerek sehvi ele edesen ki, sonra onu islah edib düzeltmek mümkün olsun. Her an öz sehvini boynuna almağa ve düzeltmeye hazır olmalısan. Karandaşın rengi, quruluşu, naxışları ne qeder yaraşıqlı olsa da, mühüm olan bunlar deyil. Esas işi gören taxta qılafın içindeki qrafitdir. Karandaşın gövdesi qeşeng olsa da, olmasa da, bu onun yazmağına tesir etmez. Insana da deyer veren onun xarici görünüşü, bezek-düzeyi, zenginliyi deyil, ruhudur, imanıdır. Esl zengin insan – iç dünyası zengin olandır. Karandaş yazır ve özünden sonra iz buraxır, eser qoyur. Insan da özünden sonra iz buraxmağa çalışmalıdır. Ele heyat sürmelidir ki, ölenden sonra
emelleri yaşasın. Ve nehayet, karandaşla hem yaxşı, hem de pis sözler yazmaq,

[1] 2 >>